[Crassus]

@Edika said:
1)”ა” რომელიც წარმოადგნდა საჯარო მოხელეს, სამუშაო საათებში, ბავშვის ბაღიდან გამოსაყვანად წავიდა სამსახურის მანქანით. გზაში მიმავალი ქვეითს დაეჯახა.დავა ზიანის ანაზღაურებასთან დაკავშირებით სასამართლომ უნდა განიხილოს ადმინისტრაციული თუ სამოქალაქო წესით?

რა თქმა უნდა სამოქალაქო წესით უნდა მოხდეს ასეთი დავის განხილვა, რადგან საჯარო ფუნქციების განხორციელების ფარგლებში არ ხდება ზიანის მიყენება. ამ შემთხვევაში “ა”-ს პასუხისმგებლობა უნდა დადგეს სამოქალაქო ნორმების საფუძველზე (992-ე ან 999-ე მუხლი, გააჩნია სუბიექტურ და ობიექტურ ფაქტობრივ გარემოებებს).

[Crassus]

გეთანხმები, სანამ არ მოხდება ძირი ფულის დაბრუნება, ბანკი უფლებამოსილია მიიღოს მიუღებელი პროცენტიც, თუმცა დარჩენილი 33 თვის ფარგლებში, ანუ იმ ვადის ფარგლებში, როცა იგი უფლებამოსილი იყო კრედიტის ხელშეკრულებით მიეღო სარგებელი.

 

თუმცა შეიძლება ორი სხვადასხვა შემთხვევა გამოვყოთ ამ შემთხვევაში:

 

1. თუ მოხდა ამ შემთხვევაში ძირი თანხის კრედიტის შეწყვეტის შემდგომ დაბრუნება, ანუ როცა ბანკმა შეწყვიტა ხელშეკრულება მე-15 თვეს.

 

ამ შემთხვევაში ბანკს არ ექნება იმ 33 თვის საპროცენტო სარგებლის მოთხოვნის უფლება, ამის შესახებ უზენაესმა სასამართლომ გააკეთა განმარტება (საქმე 1586-1585-2011)

 

“კონკრეტული საპროცენტო განაკვეთი მოქმედებს მხოლოდ იმ პერიოდისათვის, როდესაც ფულადი რესურსი ბანკის სარგებლობაში არ იმყოფება. იმ მომენტიდან, როდესაც სესხის თანხა კრედიტის გამცემს უბრუნდება, მიუღებელი შემოსავალი აღარ არსებობს, რადგანაც კრედიტორს სრული შესაძლებლობა აქვს სხვაგვარად განკარგოს ეს თანხა, თავიდან გასცეს კრედიტი, ან სხვა საშუალებით მიიღოს მოგება.”

 

  2. თუ ძირი თანხის დაბრუნება არ ხდება და ბანკს შეაქვს სარჩელი სასამართლოში.

 

  “ამ შემთხვევაში, როდესაც მხარეებს შორის მიმდინარეობს სასამართლო დავა ხელშეკრულების ვადამდე მოშლის, თანხის დაკისრებისა და ზიანის ანაზღაურების თაობაზე, თანხის კრედიტორისათვის დაბრუნების მომენტად შესაბამისი გადაწყვეტილების აღსრულება ჩაითვლება და არა გადაწყვეტილების გამოტანის ან ხელშეკრულების მოშლის თარიღი, ამასთან, მოცემულ შემთხვევაში იგულისხმება გადაწყვტილების ფაქტობრივად აღსრულების და არა აღსასრულებლად მიქცევის მომენტი.” (საქმე 1586-1585-2011)

 

ამდენად, ასეთ შემთხვევაში სასამართლო უფლებამოსილია დააკისროს მოვალეს პროცენტის გადახდა. გადასახდელი პროცენტის მოცულობა განისაზღვრება იმ დრომდე, სანამ მოხდება ფაქტობრივი აღსრულება, თუმცა დარჩენილი 33 თვის ფარგლებში.

[Crassus]

შემდეგი საკითხი ეხება ისეთ შემთხვევას, როცა კრედიტის გადაუხდელობის გამო ბანკი ვადამდე წყვეტს კრედიტის ხელშეკრულებას. აქვს თუ არა ამ შემთხვევაში ბანკს იმ პროცენტის მიღების უფლება, რასაც იგი მიიღებდა კრედიტის დარჩენილი ვადის განმავლობაში?

 

მაგ: “ა”-მ ისესხა ბანკი “ჭ”-სგან  10.000 ლარი 48 თვით. წლიური 20%-იანი განაკვეთით . “ა”-მ ვერ შეძლო 12 თვის შემდეგ ფულის გახადა, რის გამოც ბანკმა შეწყვიტა კრედიტის ხელშეკრულება მე-15 თვეს და მოთხოვა “ა”-ს, როგორც დარჩენილი ძირი ფულისა და ჯარიმების გადახდა, ისე დარჩენილი 33 თვის პროცენტის გადახდაც.

 

როგორ ფიქრობთ, როგორ უნდა გადაწყდეს დარჩენილი 33 თვის მიუღებელი პროცენტის საკითხი?

[Crassus]

საქმეში N-ას-467-437-2010, სააპელაციო სასამართლო განმარტა:

 

“სააპელაციო სასამართლომ არ გაიზიარა აპელანტის მოსაზრება, რომ გამოყენებული უნდა ყოფილიყო საქართველოს ეროვნული ბანკის პრეზიდენტის 15.03.2007წ ¹70 ბრძანებიით დამტკიცებული საბანკო პლასტიკური ბარათების შესახებ დებულების მე-6 მუხლი, რომლის თანახმად, ემიტენტი პასუხს არ აგებს არასანქცირებულ ოპერაციებზე, რომლებიც შესრულდა მესამე პირის მიერ ბარათის დაკარგვის გამო.

 

სააპელაციო სასამართლომ ჩათვალა, რომ არ არსებობდა აღნიშნული ნორმის გამოყენების და აპელანტის პასუხისმგებლობისგან გათავისუფლების საფუძველი, რადგან დებულების 6.6 მუხლი არეგულირებს ისეთ ურთიერთობებს, როდესაც ბარათი მისი მფლობელის ნების საწინააღმდეგოდ გადის მისი მფლობელობიდან (დაკარგვა, მოპარვა), რაც თავისთავად გულისხმობს იმის შესაძლებლობას, პირმა შეიტყოს, რომ ბარათი მის მფლობელობაში აღარაა. ასეთ დროს დებულების 6.2 მუხლი ავალდებულებს პირს, დაუყოვნებლივ აცნობოს ცხელი ხაზის საშუალებით ემიტენტ ბანკს ამის შესახებ, ბარათის ბლოკირების უზრუნველსაყოფად. რაც შეეხება ბარათის გაყალბებას (რაც მოცემულ შემთხვევაში ვერ დადასტურდა) ან მასზე ინფორმაციის ნებისმიერი სხვა გზით არასანქცირებულ გამოყენებას, რასაც არ ახლავს კლიენტის მფლობელობიდან ბარათის გასვლა, აღნიშნული გამორიცხავს შეტყობინებას ემიტენტისთვის, რამეთუ პირმა არ იცის ამის თაობაზე, მის მიმართ ვეღარ მოქმედებს ბარათის ბლოკირების გზით ანგარიშის არასანქცირებული წვდომისაგან დაცვის დამცავი მექანიზმი. სწორედ ასეთს ჰქონდა ადგილი მოცემულ შემთხვევაში: ერთი და იმავე დღეს ტრანზაქცია განხორციელდა როგორც ინგლისში, ასევე საქართველოშიც. ბარათი რჩებოდა მოსარჩელის მფლობელობაში და ის ვერ შეატყობინებდა ემიტენტ ბანკს ბარათის დაკარგვას ან ანგარიშის ბლოკირებას ვერ მოითხოვდა.”

[Crassus]

საქმეში N-2/5823-13 სასამართლომ განმარტა:

  „ბანკსა და კლიენტს შორის ურთიერთობაში ბანკი წარმოადგენს „ძლიერ“ მხარეს. მის ხელშია გარკვეული ბერკეტები, ინფორმაცია და იგი საქმიანობს ეროვნული ბანკის ზედამხედველობით. კლიენტი არ ფლობს ინფორმაციას არსებულ ტექნოლოგიურ შესაძლებლობებზე, საბანკო პროდუქტებით უზრუნველყოფის დეტალებზე. სწორედ ამიტომ, კეთილსინდისიერების პრინციპიდან გამომდინარე, ბანკს ვალდებულება გააჩნია ხელშეკრულების დადების დროს სრული ინფორმაცია მიაწოდოს კლიენტს მათ შორის უსაფრთხოების საკითხებზეც და იზრუნოს მათზე.

 

სამოქალაქო კოდექსის მე-8 მუხლის მე-3 ნაწილით სამართლებრივი ურთიერთობის მონაწილეები ვალდებულნი არიან კეთილსინდისიერად განახორციელონ თავიანთი უფლება-მოვალეობები. კეთილსინდისიერების პრინციპს არღვევს ის სუბიექტი, რომელიც არ მოქმედებს სამოქალაქო ბრუნვისთვის დამახასიათებელი აუცილებლი ყურადღებიანობის და გულისხმიერების ფარგლებში, რასაც ადგილი აქვს კონკრეტულ შემთხვევაში ბანკის მხრიდან.

 

სასამართლო განმარტავს, რომ კონკრეტულ ვითარებაში ბანკის პასუხისმგებლობას ვერ გამორიცხავს მხარეთა შორის შეთანხმებული პირობების 3.2.10 მუხლით დადგენილი წესი, რომლის მიხედვითაც, ბანკი მხოლოდ მაშინ იღებს პასუხისმგებლობას, თუკი არაავტორიზებული გამოყენება გამოწვეული იყო ბანკის უხეში გაუფრთხილებლობით, განზრახვით ან დაუდევრობით. ამგვარი ქმედების გამო პასუხისმგებლობის გამორიცხვა დაუშვებელია სამოქალაქო კოდექსის 348-ე მუხლის საფუძველზე. ასეთი შეთანხმების არსებობის პირობებშიც კი, იგი ხელშეკრულების ბათილ სტანდარტულ პირობად უნდა ჩაითვალოს. ყოველივე აღნიშნულის გათვალისწინებით, სასამართლოს დადასტურებულად მიაჩნია ის გარემოება, რომ მოსარჩელის ანგარიშიდან ფულადი სახსრების ჩამოწერა განხორციელდა მისი ნების ან მითითების გარეშე. შესაბამისად სახეზე გვაქვს საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის 861-ე მუხლის გამოყენებისა და საკრედიტო დაწესებულებისათვის მიყენებული ზიანისა და არასწორად გადარიცხული თანხის კვლავ ანგარიშის მფლობელის აქტივში შეტანის ვალდებულება. „

 

 

[Crassus]

ანგარიშიდან ფულადი სახსრების განკარგვა მისი მფლობელის ნების საწინააღმდეგოდ

 

მაგ:  საქართველოში მცხოვრებ “ა”-ს ჰქონდა 10.000 ლარი ანგარიშზე, რომელზეც მიმაგრებული იყო სადებეტო ბარათი.  თაღლითებმა ჩინეთში მოახერხეს “ა”-ს ანგარიშზე არსებული თანხის მითვისება. “ა”-ს არანაირი შეხება ამ პირებთან არ ჰქონია.

 

ამ საკითხთან დაკავშირებით უმნიშვნელოვანესია სამოქალაქო კოდექსის 861-ე მუხლის დანაწესი, რომლის მიხედვითაც, საკრედიტო დაწესებულება ვალდებულია ანგარიშიდან ფულადი სახსრების ჩამოწერა აწარმოოს მისი მფლობელის ნებართვის ან მითითების საფუძველზე. წინააღმდეგ შემთხვევაში იგი ვალდებულია მიყენებული ზიანი და არასწორად გადარიცხული თანხა კვლავ შეიტანოს ანგარიშის მფლობელის აქტივში.

 

 აღნიშნული მუხლის ანალიზი ცხადყოფს, რომ მოცემულ სამართალურთიერთობაში ძირითად პრინციპს წარმოადგენს ანგარიშზე არსებული სახსრების ხელშეუხებლობა. ყველა ოპერაცია, რომელიც ანგარიშზე სახსრების ჩარიცხვას ან ანგარიშიდან ჩამოწერას ეხება, უნდა მოხდეს ანგარიშის მფლობელის მითითებით ან ნებართვით. ასეთის გარეშე ფულადი სახსრების ჩამოწერა, ანგარიშის მფლობელის ქონების განკარგვას ნიშნავს და კლიენტის ნების უგულებელყოფა კანონსაწინააღმდეგოდ უნდა იქნეს მიჩნეული.

 

აღსანიშნავია, რომ მსგავსი ტიპის მომსახურებას ბანკი სთავაზობს კლიენტს და შესაბამისად, მაქსიმალურად უნდა იყოს დაცული კლიენტის ინტერესი – მისი ნებართვის გარეშე ქონების განკარგვასთან დაკავშირებით. ყოველგვარი რისკი, რაც ახლავს ამ ტიპის მომსახურებას უნდა იტვირთოს ბანკმა. შესაბამისად, სამოქალაქო კოდექსში სპეციალურად ყურადღება გამახვილებულია საკრედიტო დაწესებულების ვალდებულებაზე ანგარიშიდან ფულადი სახსრების ჩამოწერა მოხდეს მისი მფლობელის ნების საფუძველზე. (იხ. სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება №2ბ/3580-13)

 

სამოქალაქო კოდექსის ზემოაღნიშნული ნორმის გარდა, განსახილველი სამოქალაქო სამართალურთიერთობისათვის მნიშვნელოვანია შეფასდეს ”საგადახდო ბარათების შესახებ დებულების დამტკიცების თაობაზე” საქართველოს ეროვნული ბანკის პრეზიდენტის 2011 წლის 16 მაისის №38/04 ბრძანებით დამტკიცებული დებულება, რომელიც განსაზღვრავს საქართველოში კომერციული ბანკების მიერ უნაღდო გადახდების ინსტრუმენტის – საგადახდო ბარათების (საკრედიტო, სადებეტო, წინასწარი გადახდის და სხვ) გამოშვებასთან დაკავშირებულ საკითხებს, ემიტენტსა (ბანკს) და ბარათის მფლობელს შორის გასაფორმებელი ხელშეკრულების ძირითად პირობებს, ასევე მოთხოვნებს, რის საფუძველზეც მოხდება მხარეთა ინტერესების დაცვა.

 

 აღნიშნული დებულების მე-2 მუხლის ”ა” ქვეპუნქტის თანახმად, საგადახდო ბარათი არის ბანკის მიერ გამოშვებული საგადახდო ინსტრუმენტი (მათ შორის საბანკო პლასტიკური ბარათი), რომლის საშუალებით ხდება საქონლის/მომსახურების საფასურის გადახდა, ნაღდი ფულის მიღება, ვალუტის გადაცვლა, ფულადი გზავნილის განხორციელება და საქართველოს კანონმდებლობით ნებადართული სხვა ოპერაციების შესრულება; დებულების მე-7 მუხლის მე-4 პუნქტის თანახმად, ბანკი უფლებამოსილია დროებით დაბლოკოს (შეაჩეროს) ბარათი იმ შემთხვევაშიც, თუ ბანკს აქვს იმის დასაბუთებული ეჭვი, რომ ბარათზე ხორციელდება არასანქცირებული ოპერაციები, მე-6 პუნქტის თანახმად კი, ემიტენტი პასუხს არ აგებს არასანქცირებულ ოპერაციებზე, რომლებიც შესრულებულია მესამე პირის მიერ ბარათის დაკარგვის გაცხადებამდე, თუ შესაბამისი საბარათე სისტემის მიერ სხვა რამ არ არის დადგენილი.

 

 თუ არ დადგინდება ”საგადახდო ბარათების შესახებ დებულების დამტკიცების თაობაზე” ზემოთაღნიშნული დებულებისა და მხარეებს შორის არსებული საბანკო მომსახურების პირობების შესაბამისი პასუხისმგებლობისაგან გათავისუფლების წინაპირობები, მაშინ ბანკი ვალდებული იქნება 861-ე მუხლის მიხედვით განახორციელოს ვალდებულების შესრულება.

 

 

[Crassus]

არამგონია, კანონმდებელს გაცნობიერებული ჰქონოდა საერთოდ, მწვანე მოციმციმე და მწვანე შუქნიშანის იურიდიული ბუნება.. მოციმციმეზე გეთანხმები, ერთდროულად სამართლებრივი შედეგი დგება და თან ინფორმაციას აწვდის, ანუ ინდ. აქტის ნიშნები გვაქვს.

[Crassus]

@Edika said:
დაუშვათ გამოვიდა სასამართლო გადაწყვეტილება, და კრედიტორს არ მიაქვს აღსრულებაში საქმე და ელოდება იმას რომ პირგასამტეხლო გაიზრდება. პირგასამტეხლომ გადააჭარბა ძირიტად ვალდებულებას.  რას ფიქრობ ასეთ შემთხვევაზე?

 

 

ძნელი საკითხია, აღმასრულებელი ვერაფერს იზამს, უნდა აღასრულოს ჩვეულებრივად.  რეალურად კი სამოქალაქო კოდექსის 115-ე მუხლის მიხედვით უფლების ბოროტად გამოყენებაზე შეიძლება მსჯელობა.

[Crassus]

პირგასამტეხლოდან გამომდინარე პასუხისმგებლობა არ დადგება, თუ ვალდბულების დარღვევისთვის მოვალეს პასუხისმგებლობა არ ეკისრება საერთო საფუძვლებით.

 

 

მაგ: სესხის დაბრუნების ვადის გადაცილება განპირობებული იყო დაუძლეველი ძალით. ამ შემთხვევაში მსესხებელს არ დაეკისრება პირგასამტეხლოს გადახდის ვალდებულება, მიუხედავად იმისა, რომ მან გადააცილა სესხის დაბრუნების ვადას.

 

 

საინტერესო განმარტება გააკეთა სააპელაციო სასამართლომ, (იხ. 2ბ/5911-13) პირგასამტეხლოს დარიცხვის დაწყებასა და მის შეწყვეტასთან დაკავშირებით:

 

 

„პირგასამტეხლო ეკისრება მხარეს იმ დროიდან, როდესაც უნდა ყოფილიყო შესრულებული დარღვეული ვალდებულება – ამ ვალდებულების შესრულებამდე.

 

 

ამდენად, ვინაიდან მხარეთა მიერ ხელშეკრულებაში არ დაფიქსირებულა პირგასამტეხლოს დარიცხვის შეწყვეტის კონკრეტული ვადა, სააპელაციო პალატა მიიჩნევს, რომ იგი უნდა გაგრძელდეს ნოტარიუსის მიერ გაცემული სააღსრულებო ფურცლის აღსრულებამდე.

 

 

პირგასამტეხლოს დარიცხვა გრძელდება იქამდე, სანამ ვალდებულება სრულად არ შესრულდება. პირგასამტეხლოს დარიცხვის შეწყვეტას ვალდებულების შესრულება განაპირობებს, შესაბამისად, ნოტარიუსის მიერ გაცემულ სააღსრულებო ფურცელში გაკეთებული დათქმა მასზედ, რომ „პირგასამტეხლოს დარიცხვა გაგრძელდეს აღსრულებამდე“ მომდინარეობს პირგასამტეხლოს არსიდან და შეესაბამება კანონს.

 

 

ამასთან, აღსანიშნავია, რომ მითითებულ კონტექსტში „აღსრულება“ გულისხმობს ვალდებულების ნებაყოფლობით შესრულებასაც, რაც იმას ნიშნავს, რომ პირგასამტეხლოს დარიცხვა წყდება ვალდებულების შესრულებით, იქნება ეს ნებაყოფლობითი შესრულება, თუ იძულების წესით აღსრულება. პირგასამტეხლოს დარიცხვის შემოფარგვლა გარკვეული დროით შესაძლებელია მხოლოდ მხარეთა შეთანხმებით. ამგვარი შეთანხმების არსებობა კი, მოცემულ შემთხვევაში, წარმოდგენილი საქმის მასალებით არ დასტურდება.“

 

 

[Crassus]

პირგასამტეხლოს ორი არსებითი ფუნქცია აქვს:

 

 

1. ვალდებულების დარღვევის პრევენციის ფუნქცია- მოვალემ წინასწარ იცის იმ პასუხისმგებლობის შესახებ, რაც მას ელის თუ იგი არ შეასრულებს სესხის ხელშეკრულებით გათვალისწინებულ ვალდებულებებს.

 

 

2. პირგასამტეხლო წარმოადგენს ზიანის ანაზღაურების საშუალებას. იმ ზიანისა, რომელიც შეიძლება განიცადოს გამსესხებელმა, სესხის ხელშეკრულებით გათვალისწინებული ვალდებულების დარღვევის შემთხვევაში.

 

 

პირგასამტეხლოზე შეთანხმებისას, მისი ოდენობა უნდა განისაზღვროს სამართლიანობის საფუძველზე. ანუ მხარეები თანხმდებიან იმ შესაძლო ზიანის გათვალისწინებით, რომელიც შეიძლება დადგეს ვალდებულების შეუსრულებლობით. იმ შემთხვევაში თუ პირგასამტეხლოს ოდენობა, სამართლიანობის სტანდარტს სცილდება, სასამართლო უფლებამოსილია მხარის მოთხოვნით შეამციროს შეუსაბამოდ მაღალი პირგასამტეხლო, ამის შესაძლებლობას იძლევა სამოქალაქო კოდექსის 420-ე მუხლი.

 

 

ამ საკითხთან დაკავშირებით საინტერესოა უზენაესი სასამართლოს პრაქტიკა:

 

 

“საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის 417-418-ე მუხლების შინაარსიდან გამომდინარე, პირგასამტეხლო წარმოადგენს სახელშეკრულებო მოთხოვნის შესრულების მიმართ მხარის შესაბამისი ინტერესის უზრუნველყოფის საშუალებას, რომლის გადახდის ვალდებულების წარმოშობა დაკავშირებულია სახელშეკრულებო ვალდებულების დარღვევასთან. პირგასამტეხლო ეკისრება მხარეს იმ დროიდან, როდესაც უნდა ყოფილიყო შესრულებული დარღვეული ვალდებულება – ამ ვალდებულების შესრულებამდე. სამოქალაქო კოდექსის 420-ე მუხლის თანახმად, პირგასამტეხლოს შემცირებისას სასამართლო მხედველობაში იღებს მხარის ქონებრივ მდგომარეობასა და სხვა გარემოებებს, კერძოდ, იმას, თუ როგორია შესრულების ღირებულების, მისი შეუსრულებლობისა და არაჯეროვანი შესრულებით გამოწვეული ზიანის თანაფარდობა პირგასამტეხლოს ოდენობასთან. პირგასამტეხლოს შეუსაბამობის კრიტერიუმად, ყოველ კონკრეტულ შემთხვევაში, შეიძლება ჩაითვალოს ისეთი გარემოებები, როგორიცაა ხელშეკრულებით გათვალისწინებული პირგასამტეხლოს შეუსაბამოდ მაღალი პროცენტი, პირგასამტეხლოს თანხის მნიშვნელოვანი გადაჭარბება ვალდებულების შეუსრულებლობით გამოწვეულ შესაძლო ზიანზე, ვალდებულების შეუსრულებლობის ხანგრძლივობა და სხვა. (სუსგ Nას-1560-1463-2012)

 

 

ხელშეკრულებით მხარეები შეთანხმდნენ პირგასამტეხლოს ოდენობაზე, მაგრამ აღნიშნული სასამართლოს არ ზღუდავს, დავის კანონიერად და სამართლიანად გადაწყვეტისათვის გამოიყენოს სამოქალაქო კოდექსის 420-ე მუხლით გათვალისწინებული ე.წ. „სასამართლო შესაგებელი“ და მხარეთა შეთანხმების მიუხედავად, თავად შეაფასოს სამოქალაქო-სამართლებრივი პასუხისმგებლობის, კონკრეტულ შემთხვევაში, პირგასამტეხლოს ოდენობისა და დაკისრების მიზანშეწონილობა.

 

 

პირგასამტეხლოს ოდენობის განსაზღვრისას ყურადღება ექცევა რამდენიმე გარემოებას. მათ შორის:
ა) პირგასამტეხლოს, როგორც სანქციის ხასათის მქონე ინსტრუმენტის ფუნქციას, თავიდან აიცილოს დამატებით ვალდებულების დამრღვევი მოქმედებები;
ბ) დარღვევის სიმძიმესა და მოცულობას და კრედიტორისათვის წარმოქმნილი საფრთხის ხარისხს;
გ) ვალდებულების დამრღვევი პირის ბრალეულობის ხარისხს;
დ) პირგასამტეხლოს ფუნქციას, მოიცვას თავის თავში ზიანის ანაზღაურება.

 

 

[Author]

Posts