Forum Replies Created
-
AuthorPosts
-
ივერიელი
Participantკომლში წევრად მიღება აბსოლუტურად გაუგებარი ცნებაა ამ ეტაპამდე და ვნახოთ როგორ ჩამოაყალიბებენ… ჯერ მოუწევთ კომლის განმარტების გაკეთება და შემდეგ უკვე კომლში წევრად მიღების ცნების განსაზღვრა.. მე ვფიქრობ არაა საჭიროება ასეთი გაუგებარი ახალი რეგულაციების შემოღება..
Participantმოკლედ მაგ გადაწყვეტილებაში ორი პოზიცია…
სააპელაციო იძახის, რახან ” ო. ფ-ძესა და ხ-ძეს შორის დადებული იყო იჯარის ხელშეკრულება – ხ-ძე იყო ნივთის მესაკუთრე, ხოლო ო. ფ-ძე – მოიჯარე. ო. ფ-ძე ავტომობილით სარგებლობისათვის მესაკუთრეს უხდიდა საზღაურს, ხოლო ავტომობილს კი იყენებდა მოგების მიღების მიზნით, Dშესაბამისად, ნივთისათვის მიყენებული ზიანის ანაზღაურების მოთხოვნის უფლება აქვს ნივთის მესაკუთრეს, რომელიც ვალდებულია გასწიოს იჯარის საგნის კაპიტალური რემონტის ხარჯები და უზრუნველყოს ნივთიდან ნაყოფის მიღების შესაძლებლობა.”
ხოლო უზენაესი იძახის, “საკასაციო პალატა თვლის, რომ არასწორია სააპელაციო სასამართლოს ის მოსაზრებაც, რომ ვინაიდან ავტომობილი არ ეკუთვნის მოსარჩელეს, მას უფლება არ აქვს მოითხოვოს ზიანის ანაზღაურება. სასამართლოს მიერ მითითებული მოსაზრება არ ემყარება კანონის არცერთ ნორმას. ასეთს ვერ უთითებს სასამართლოც.”
მე პირადად სააპელაციოს პოზიციას ვეთანხმებ და ვფიქრობ, რომ ზიანი მიადგა მესაკუთრეს და შესაბამისად ეს უკანასკნელია უფლებამოსილი მოითხოვოს ამ ზიანის ანაზღაურება და არა მოიჯარე. უზენაესის პოზიცია საინტერესოა, მაგრამ არანაირ არგუმენტს არ ეფუძნება და შესაბამისად ან უნდა დაეწერეთ ბოლომდე რას გულისხმობდნენ ან საერთოდ არაფერი არ უნდა დაეწერათ ამ საკითხზე.
Participantფაქტობრივად იგივე პრინციპით საზღვრავს მორალური ზიანის ოდენობას უზენაესი სასამართლო საქმეზე ას-353-329-2010
„რაც შეეხება არაქონებრივი ზიანის ანაზღაურებას, საქმის ფაქტობრივი გარემოებების გათვალისწინებით, საკასაციო სასამართლო გონივრულ ოდენობად მას განსაზღვრავს 200 ლარით.“
აქედან გამომდინარე, მორალური ზიანის ანაზღაურების საკითხი მთლიანად არის სასამართლოს გონივრული განსჯისათვის მინდობილი და ეს არც უნდა იყოს გასარკვირი, რადგან მორალური ზიანი თავისი ბუნებით არის ისეთი სახის ზიანი, რომელსაც ბევრი სხვადასხვა ფორმით შეიძლება შევხვდეთ. სწორედ აქედან გამომდინარე, კანონმდებელმა 413-ე მუხლში არსებული ჩანაწერით, რომლის მიხედვითაც მორალური ზიანი უნდა ანაზღაურდეს „გონივრული და სამართლიანი ანაზღაურების სახით“, მიანდო სასამართლოს ისეთი საკითხები განსასაზღვრად, როგორიცაა მორალური ზიანის ცნება და მორალური ზიანის ოდენობის განსაზღვრა. სასამართლომ ყველა კონკრეტული შემთხვევის მიმართ უნდა მიიღოს ინდივიდუალური გადაწყვეტილება, ფაქტების შეჯერების და ობიექტური თუ სუბიექტური გარემოებების შეპირისპირების გზით.
Participantვთქვათ მანქანას მიადგა 1.000 ლარის ზიანი (ანუ მანქანის შეკეთება ჯდება 1.000 ლარი) ამ 1.000 ლარის მოთხოვნის უფლება აქვს დამქირავებელსო, ასე თქვა სასამართლომ?
თუ ასე თქვა, ვერ დავეთანხმები, რადგან მანქანა ეკუთვნის “ბ”-ს და შესაბამისად ამ უკანასკნელს მიადგა ქონებრივი ზიანი, ხოლო დამქირავებელს შეიძლება სხვა ტიპის ზიანი მიადგეს, მაგ: ამ მანქანის დამტვრევის გამო ვერ განახორციელა თავისი სამსახურეობრივი მოვალეობები და ვერ მიიღო სარგებელი. აი ასეთ შემთხვევაში შეუძლია მოითხოვოს ამ სარგებლის ანაზღაურება.
Participant@Edika said:
ას-143-136-2010 უზენაესი სასამართლო ამბობს რომ ა-საც შეუძლია მანქანის გამოზიანის ანაზღაურების მოთხოვნის უფლებაო. სიმართლე გითხრა ვერ მივხვდი.კონკრეტულად რისი? კონკრეტულ გარემოებებიდან გამომდინარე შეიძლება ჰქონდეს კიდეც… ასე ზოგადად ვერ ილაპარაკება ამაზე.
Participant@Edika said:
ა-ს ბრალი არ გვაქვს. ა-ს შეუძლია გ-სგან ზიანის ანაზღაურების მოთხოვნა?თუ მხოლოდ მანქანა დაზიანდა და პირადად “ა” არ დაზიანებულა, მაშინ ვერ მოითხოვს “გ”-სგან ვერაფერს.. რადგან მანქანის მესაკუთრე- “ბ” არის უფლებამოსილი პირი მოითხოვოს მანქანის დაზიანებასთან დაკავშირებით.
თავის მხრივ, “ა”-ს ექნება “ბ”-სგან ქირავნობის ხელშეკრულებიდან გამომდინარე პრეტენზიები.
Participant@Edika said:
გასაგებია. შემდეგი საკითხი: ა-მ დაიქირავა მანქანა ბ-სგან. აღნიშნული მანქანით მოძრაობისას ა-ს დაეჯახა გ თავისი მანქანით. ვის ვის მიმართ შეიძლება წარმოეშვას ზიანის ანაზღაურების მოთხოვნის უფლება?ერთი შეხედვით, “ბ”-ს შეუძლია მოთხოვოს “გ”-სგან ზიანის ანაზღაურება. თუმცა გააჩნია დეტალურ ფაქტობრივ გარემოებებს, შეიძლება სულ სხვანიარად გადაწყდეს ეს საკითხი. მაგ: თუ “ა”-ს ბრალი გამოიკვეთა, მაშინ უკვე “ა”-სგანაც ექნება გარკვეული მოთხოვნა “ბ”-ს.
Participantმოკლედ ამ თემის მე-2 გვერდზე დავწერე ისეთ შემთხვევაზე, როცა აღმასრულებელი, სასამართლოს განჩნების საფუძველზე აყადაღებს მოძრავ ნივთებს, რომლებიც მდებარეობს მოვალის საცხოვრებელ ადგილზე და ეს საცხოვრებელი ადგილი არის მესამე პირის საკუთრება.
ასეთ შემთხვევაში სააღსრულებო წარმოებათა შესახებ კანონის 40-ე მუხლი დისკირეციულ უფლებამოსილებას ანიჭებს აღმასრულებელს, არ დააყადაღოს/ ან დააყადაღოს ასეთი მოძრავი ნივთები…
აღმასრულებლები საერთოდ არ იყენებემ ამ დისკრეციულ უფლებამოსილებას და როგორც წესი აყადაღებენ ასეთი მოძრავ ნივთებს, რაც ცალსახად წარმოადგენს დისკრეციული უფლებამოსილების განხორციელებაში შეცდომას, რადგან არ ხდება საერთოდ დისკრეციული უფლებამოსილების გამოყენება ან ხდება მისი მიზნების უგულებელყოფა. ასეთი გადაწყვეტილება პირდაპირ ლახავს საკუთრების უფლებას, ვინაიდან როგორც სასამართლო ერთგვაროვანი პრაქტიკა და საქართველოს კანონმდებლობა განსაზღვრავენ, ის მოძრავი ნივთები, რომლებიც კონკრეტული პირის საკუთრებაში მდებარეობს, წარმოადგენს ამ უკანასკნელის საკუთრებას.
შესაბამისად აღმასრულებლის ქმედება არღვევს, დისკრეციულობის პრინციპს, თანაზომიერების პრინციპს და მართლსაწინააღმდეგოდ ლახავს საკუთრების უფლებას.
Participantმაგ შემთხვევაში არავინ იცის წინასწარ რამდენი ხანი იმუშავებდა იმ თანამდებობაზე ეს პიროვნება.. წინასწარმეტყველი არავინაა, ამიტომაც უნდა მოხდეს გონივრულბის ფარგლებში ამ საკითხის გადაწყვეტა და ვფიქრობ, რომ სააპელაციო სასამართლომ საკმაოდ ზომიერად და კარგად შეაფასა ეს საკითხი.
Participantანუ თუ სწორედ მივხვდი, შენი პოზიციააა, რომ აღნიშნული მუხლის გამოყენება საერთოდ არ შეიძლება, რადგან ეწინააღმდეგება კონსტიტუციას?
-
AuthorPosts