[ივერიელი]

@Edika said:
1)მიუხედავად იმისა რომ არ არსებობს 1460-ე და 963-ე მუხლით გათვალისწინებული ქონების გაყოფის პირობები, მხარეები შეტანხმდნენ რომ გაიყოფენ ქონებას. ნამდვილია თუ არა ასეტი შეტანხმება?

გააჩნია სიტუაციას.. თუ ნაკვეთზე დგას ერთი შენობა, რომლის ორ დამოუკიდებელ საკუთრების ობიექტად რეგისტრაცია გამორიცხულია, მაშინ ვერ შეთანხმდებიან მის გაყოფაზე მხარეები, რადგან მათი შეთანხმება ფიზიკურად შეუძლებელია აღსრულდეს, მაგრამ თუ მათი შეთანხმება გულისხმობს ვთქვათ ნაკვეთის ორად გაყოფას და ამით მათი ღირებულების შემცირებას, ასეთ შემთხვევაში ნების ავტონომიის პრინციპიდან გამომდინარე, ასეთი შეთანხმება ნამდვილი უნდა იყოს, მიუხედავად იმისა, რომ ეწინააღმდეგება 963-ე მუხლს ან 1460-ე მუხლს, ან ორივეს ერთად..

 

2)ას-1328-1348-2011 სააპელაციო სასამართლომ თქვა რომ ის რომ პირი უცხოქვეყანაში იყო დაკავებული არ წარმოადგენს სამკვიდროს მიღების ვადის გადაცილების საპატიო მიზეზსო. შეეძლო წამომადგენლის მეშვეობით მიეღო სამკვიდრო.

 

ვეთანხმები, მაგ განმარტებას.. თუ ციხეში მყოფი პირისათვის ცნობილია სამკვიდროს გახსნის შესახებ და მას აქვს შესაძლებლობა მიიღოს სამკვიდრო, მაშინ სამკვიდროს არ მიღება საპატიოდ ვერ ჩაითვლება. ამ შემთხვევაში წარმომადგენლის მეშვეობით სამკვიდროს მიღება თუ შეეძლო სხვა ქვეაყანაში მსჯავრდებულს, მაშინ ვერ იტყვის, რომ საპატიო მიზეზით ვერ მიიღო მემკვიდრეობა.

 

3) ას-177-167-2011 აქ საუბარია იმაზე სამკვიდროს მიღების ვადის გაგრძელების დროს მნიშვნელოვანია არამარტო საპატიო მიზეზის არსებობა სამკვიდროს გახსნიდან 6 თვიან ვადაში, არამედ იმაზე, რომ თუ დაუყონებივ არ მიმართა ამ საპატიო მიზეზის აღმოფხვრისთანავე 6 თვის გასვლის შემდეგაც, მაშჳნ არ უნდა გააგრძელოს სასამართლომ ვადა.

 

ეს გადაწყვეტილება უზენაესი სასამართლოს საიტზე დევს, როგორც მნიშვნელოვანი გადაწყვეტილება, რომელიც აფუძნებს ერთგვაროვან პრაქტიკას ამ საკითხთან დაკავშირებით, ამ თემაზე დაიწერა ამ თემაშიც მე-4 და მე-5 გვერდებზე.

[ივერიელი]

@Edika said:
1) პირველ რიგში 1460; 1469; 1480; 1481-ე მუხლები ყველა მოცემულია სამკვიდროს გაყოფის თავში. სისტემური განმარტებიდან გამომდინარე 1469-ე მუხლი შინაარსობრივად დაკავშირებული ზემოთმითითებულ მუხლებთან, კერძოდ კონკრეტულ ქონებაზე ერთ ერთ მემკვიდრეს ეძლება უპირატესობა კომპესაციის სანაცვლოდ, თუმცა ეს მუხლები ეხება სხვადასხვა შემთხვევებს(შინაარსობრივად ერთია). ამ მუხლებში მოცემული უპირატესობის მაგივრად მემკვიდრეს ეკისრება კომპესაციის მოთხოვნის უფლება 1462 და 1482 მუხლების საფუძველზე, ხოლო ამ კომპესაციის მოთხოვნის უფლებას 1469-ე მუხლის შემთხვევაში კანონი არ ითვალისწინებს ცალკე, და რომელი სამართლებრივი საფუძვლით უნდა მოხდეს კომპესაცია ამ უკანასკნელ შემთხვევაში? ანალოგიით უნდა იქნას გამოყენებული 1462 ან 1482-ე მუხლები თუ 991-ე მუხლი უნდა იქნას გამოყენებული? ჩემი აზრით უნდა გამოვიყენოთ 991-ე მუხლი.

1462-ე, 1480-1482-ე ნორმებს ვერ გამოიყენებ ანალოგიით, საგამონაკლისო ნორმებია… 991-ე მუხლს არ ჭირდება ანალოგიით გამოყენება.. პირდაპირ შეიძლება გამოყენება, მაგრამ რამდენად გოვნივრული იქნება ჯერ 1469-ე მუხლის საფუძველზე ასეთი გაყოფა და მერე 991-ე მუხლით  კომპენსაციის საკითხის დაყენება, ეს უკვე საკამათო საკითხია..

 

2) ჩემი აზრით აქ ადგილი აქვს მოთხოვნის საფუძველთა ალტერნატიულ კონკურენციას, ვინაიდან ორივე – 1475-ე მუხლიც და უსაფუძვლო გამდიდრებასაც გააჩნიათ საერთო მიზანი – ქონებრივი ბალანსის აღდგენა, მაგრამ რასაკვირველია სასამართლომ უნდა შეარჩიოს უფრო ადეკვატური ღონისძიება რაც ჩემი აზრით არის 1475-ე მუხლი, იქედან გამომდინარე რომ ეს უკანასკნელი  დაკავშირებულია სახელდობრ მემკვიდრეობით ურთიერთობასთან.

 

რას ნიშნავს “ალტენატიული კონკურენცია”?  ამ ორი სამართლებრივი საფუძვლიდან (1475-ე მუხლი და 991-ე მუხლი) გამომდინარე სამართლებრივი შედეგი- ქონებრივი ბალანსის აღდგენა, არ მოდის წინააღმდეგობაში, ამიტომაც არ გვაქვს კონკურენცია… ამ შემთხვევაში გვაქვს ორი სხვადასხვა დისპოზიციის მქონე ორი მუხლი და უნდა იქნეს უფრო შესაბამის გამოყენება, ფაქტობრივი გარემოებებიდან გამომდინარე.

[ივერიელი]

1) 1469-ე მუხლი შეგვიძლია გავმარტოთ 1480-1482-ე მუხლების ჭრილში… თუ შევაპირისპირებთ ერთი მხრივ 1469-ე მუხლის მიზანს და მეორე მხრივ 1480-1482-ე მუხლების მიზანს, რომელიც გულისხმობს, კონკრეტული მემკვიდრისათვის უპირატესი უფლების მინიჭებას კონკრეტულ სამკვიდრო ქონებაზე, მაშინ შეიძლება ეს სახლი “ბ”-ს მიენიჭოს და კომპენსაცია გადაუხადოს მან “გ”-ს.

 

2. არ მითქვია, რომ “მაგივრად” ორივე გზით შეიძლება ფიქრი.

 

[ივერიელი]

@Edika said:
გარდაიცვალა მამკვიდრებელი ა. დარჩა ორი მემკვიდრე ბ და გ. სამკვიდრო მასას შეადგენს უძრავი ქონება, რომელზეც არის №1 და №2 საცხოვრებელი სახლები. №1 საცხოვრებელი სახლი ბ-მ ჯერ კიდევ მამკვიდრებლის სიცოცხლეში ააშენა თავისი ხარჯებით, რომელიც დაჯდა 70 000 დოლარი. სამკვიდრო მიიღო ორივე მემკიდრემ დადგენილი წესით. ქონების გაყოფის დროს ბ-მ სარჩელი აღძრა სასამართლოში და  მოითხოვა 1475-ე მუხლის საფუძველზზე წილის გათანაბრება და ასევე მის მიერ აშენებული სახლის მხოლოდ მისთვის მიკუთვნება 1469-ე მუხლის საფუძველზე (”სხვა კონკრეტული გარემოებანი”)(იქედან გამომდინარე რომ მის მიერ იყო აშენებული). თავისმხრივ გ-მ შეგებებული სარჩელი აღძრა სასამართლოში და მოითხოვა №1 შენობიდან, თავისი კუთვნილი 1/2 სამემკვიდრეო წილის ბ-სთვის მიკუთვნების სანაცვლოდ კომპესაცია. (კომპესაცია არის 70 000/2=35 000).

 

 

კითხვები:

1)რამდენად შეუძლია ბ-ს მთლიანად სახლის მიკუთვნების მოთხოვნა მისთვის 1469-ე მუხლის საფუძველზე? და 2)აღნიშნულის შემთხვევაში აქვს თუ არა უფლება მოითხოვოს კომპესაცია გ-ს და რა საფუძვლით კონკრეტულად?

 

1469-ე მუხლი ეხება მემკვიდრეთა შორის წილების გაყოფას, იმ წილების შესაბამისად, რაც შეესაბამება მემკვიდრეების კანონისმიერ ან ანძერძისმიერ სამკვიდრო წილს.. აქედან გამომდინარე თუ ვიტყვით, რომ სამკვიდროში არის ორი სახლი და მემკვიდრეებს აქვთ სამკვიდროს 1/2 წილზე უფლება, მაშინ გაყოფის შემთხვევაში, სწორედ ამ წილის შესაბამისად უნდა მოხდეს გაყოფა..

 

ზემოთქმულიდან გამომდინარე, შეიძლება 1469-ე მუხლის შესაბამისად მოხდეს ამ სახლის მიკუთვნება “ბ”-სთვის, მაგრამ კომპენსაციის უფლება ექნება “გ”-ს.

 

ახლა რაც შეეხება 1475-ე მუხლს.. ამ მუხლის გამოყენება მაშინ ხდება, როცა დაღმავალი ხაზის ნათესავებთან გვაქვს საქმე (მაგ: მემკვიდრის შვილი, შვილიშვილი, შვილთაშვილი). თუ “ბ” არის ასეთი ნათესავი, მაშინ შეუძლია ამ მუხლის შესაბამისად მოითხოვოს წილთა გათანაბრება, მაგრამ აქ მეორე გზაც არის, მას შეუძლია უსაფუძვლო გამდიდრების ნორმებით მოითხოვოს ქონებრივი წონასწორობის აღდგენა.

[ივერიელი]

იჯარასა და ქირავნობას შორის განსხვავება

 

(სუსგ. № ას-169-163-2011)

 

“საკასაციო სასამართლო იზიარებს ქვემდგომი სასამართლოების პოზიციას, რომ მხარეთა შორის დადებული № 2 ხელშეკრულება თავისი ბუნებით ქირავნობაა და არა იჯარა. აღნიშნული ორი ხელშეკრულება იმდენად წააგავს ერთმანეთს, რომ იჯარის მიმართ გამოიყენება ქირავნობის ხელშეკრულების შესახებ ნორმები, თუ სამოქალაქო კოდექსის იჯარის თავი განსხვავებულ დებულებებს არ ადგენს. მიუხედევად ამისა, ამ ორი ტიპის ხელშეკრულების არსებითი განმასხვავებელი ნიშანი არის ის, რომ იჯარის ხელშეკრულება ყველა შემთხვევაში მიმართულია მეურნეობის სწორად გაძღოლის გზით ნივთიდან ნაყოფის მიღებისკენ, მაშინ, როდესაც ქირავნობის საგანი შეიძლება სულაც არ გამოიყენებოდეს სამეურნეო დანიშნულებით. აღნიშნულის გათვალისწინებით, სამოქალაქო კოდექსის 581-ე მუხლის საფუძველზე, იჯარის ხელშეკრულება მოიჯარეს ანიჭებს დამატებით უფლებას, მიიღოს ნაყოფი(შემოსავალი) ხელშეკრულებით განსაზღვრული ნივთიდან, ხოლო მეიჯარეს ეკისრება დამატებითი ვალდებულება, მთელი საიჯარო დროის განმავლობაში უზრუნველყოს ნაყოფის მიღების სესაძლებლობა. მოცემულ შემთხვევაში, გაქირავეული ფართის რაიმე დანიშნულება ხელშეკრულების დადების დროისათვის არ იკვეთებოდა, არც მხარეები შეთანხმებულან ნაყოფის მიღების თვალსაზრისით რაიმე კონკრეტულ მოქმედებაზე.”

[ივერიელი]

……………

[ივერიელი]

………………..

[ივერიელი]

სასამართლო გადაწყვეტილება მერე რას დაეფუძნება?  ნასყიდობის ხელშეკრულებას. 311-ე მუხლი აბსოლუტურად ადმინისტრაციულ სამართლებრივი ნორმაა და განსაზღვრავს საჯარო რეესტრში საკუთრების უფლების რეგისტრაციას, რაც უნდა განვასხვაოთ ვალდებულებითი სამართლებრივი გარიგებისგან.

 

მხარეებს ვალდებულება წარმოეშობათ, როცა დადებენ მარტივი წერილობითი ფორმით უძრავი ნივთის ნასყიდობას, კერძოდ სკ-ის 477-ე მუხლის მიხედვით გამყიდველი ვალდებულია გადასცეს საკუთრების უფლება მყიდველს, ხოლო ამ უკანასკნელმა უნდა მიიღოს შესრულება..

[ივერიელი]

@Edika said: ზნაჩიტ გამოდის რომ ვალდებულება შეიძლება წარმოიშვას, მაგრამ საჯარო რეესტრში ვერ დაარეგისტრირო? (იმიტომ რომ ხელმოწერები არაა სანოტარო წესით დადასტურებული).

ვალდებულებას იღებენ მხარეები, ამიტომაც მოუწევთ რეესტრში რეგისტრაცია, ხოლო ნოტარიულად დამოწმება საერთოდ არ არის საჭირო, ხელმოწერის ნამდვილობის დადასტურებაა საჭირო, რაც რეესტრის თანამშრომელმაც შეიძლება განახორციელოს.

 

თუ მხარეები სანოტარო აქტით დაამოწმებენ ხელშეკრულებას, მაშინ საკმარისი ერთ-ერთმა მხარემ წარადგინოს რეესტრში ხელშეკრულება, რათა მოხდეს საკუთრების უფლების რეგისტრაცია. ხოლო თუ სანოტარო აქტით არ არის დამოწმებული ხელშეკრულება, მაშინ ორივე მხარე უნდა მივიდეს და მათი ხელმოწერებული დაადასტუროს რეესტრის თანამშრომელმა, თუ რომელიმე მხარე უარს იტყვის, მეორე მხარეს შეუძლია სასამართლოს გზით მოითხოვოს საკუთრების უფლების რეგისტრაცია რეესტრში (ანუ ვალდებულების შესრულება).

[ივერიელი]

ვერ დაგეთანხმები. 323-ე მუხლი განსაზღვრავს უძრავ ნივთზე საკუთრების უფლების გადაცემის შესახებ ხელშეკრულების ფორმას და ცალსახაა, რომ მარტივი წერილობითი ფორმაა 323-ე მუხლით განსაზღვრული (ძველ მდგომარეობით სანოტარო იყო), რაც შეეხება 183-ე და 311-ე მუხლებს, ეს ორივე მუხლი სანივთო სამართლის თავში მოცემული და ისინი ემსახურებიან სანივთო სამართლებრივ მიზნებს- საკუთრების უფლების შეძენას და არა ვალდებულებითი ურთიერთობის წარმოშობას.

 

ახლა რა წერია ამ გადაწყვეტილებაში: (N-ას 1529-1443-2012)

 

“სამოქალაქო კოდექსის 323-ე მუხლი უძრავი ნივთის გადაცემისათვის ადგენს მხოლოდ წერილობით ფორმას. ამდენად, სამოქალაქო კოდექსის არცერთი ნორმა არ განიხილავს უძრავი ნივთის საჯარო რეესტრში რეგისტრაციას, როგორც გარიგების ფორმას.”

[Author]

Posts