Forum Replies Created
-
AuthorPosts
-
ივერიელი
Participant@Edika said: მე ვფიქრობ რომ მესაკუთრეს და ზოგადად სუბიექტს ევალება უსაფრთხოების სტანდარტების დაცვა სამოქალაქო კოდექსის 316-ე მუხლის მეორე ნაწილიდან გამომდინარე, მაგრამ მოცემული ფაქტობრივი გარემოებები რამდენად ჯდება ამ სამართლებრივ ჩარჩოში მეეჭვება. დაუშვათ არაგაქ მატერიალურად დროებით იმის საშუალება რომ შეაკეთო ღობე და სახლშიც იმ ორმოს მიხედო, გამოდის ჭიშკარი ვერ დაგიტოვებია ღია და გასულხარ დროებით სადმე … ვთქვათ დატოვე სახლი ღია, შევიდა მოსაპარად ვინმე და გადავარდა კიბიდან რომელსაც არ ქონდა სახელური (რომ ქონოდა არ გადავარდებოდა), უნდა აუნაზღაურო ზიანი ქურდს? მეორე მაგალითი დატოვე კარი ღია და შევიდა ქურდი რომელმაც მოგპარა ნივთი და ეს ნივთი შემდეგ გაუტყდა? ეს იმას ნიშნავს რომ დაზარალებულსაც მიუძღვის ბრალი ზიანის დადგომაში (იმით რომ სახლი არ დაკეთა) და შერეული ბრალი გვაქვს? (შერეული ბრალის დროს პასუხისმგებლობა ნაწილდება დაზარალებულზეც) ანუ ნაწილობრივ უნდა ანაზღაურდეს ზიანი? 😀 სათითაოდ უპასუხოთ ამ ორივე მაგალითს.
ზოგადი წესია, რომ შენ ვალდებული ხარ ისეთ მდგომარეობაში ამყოფო შენი საკუთრება, რომ სხვებს არ მიადგეთ ზიანი… როცა ქურდი შემოდის შენთან სახლში და ზიანდება გაუმართავი სახელურის გამო, ამ შემთხვევაში შენ პასუხისმგებლობის საკითხს ვერ დავაყენბთ, რადგან მისი მართლსაწინააღმდეგო მოქმედების განხორციელების შედეგად დადგა ზიანი, ისე, რომ შენ წინდახედულობის ნორმები არ დაგირღვევია. იგივე სიტუაციაა მეორე შემთხვევაშიც..
Participant@Edika said: E არის თბილისში მდებარე ნაკვეთის მესაკუთრე, რომელზეც არის ნახევრად დანგრეული სახლი. მიწის ნაკვეთს შემოვლებული აქვს ღობე, რომლითაც იგი დაცულია არაუფლებამოსილი პირების შეჭრისგან. ზამთარში მოყინული გზის გამო ერთ ერთი ავტომანქანა მოსრიალდა და შეასკდა უკვე საკმაოდ მორყეულ ღობეს. რადგანაც E იშვიატად არის თბილისში და ტავისი ვიზიტების დროს არ აქცევს განსაკუთრებულ ყურადღებას მიწის ნაკვეთს, მან ეს ზიანი ვერ შეამჩნია. ზაფხულში 8 წლის K ინციდენტის შედეგად წარმოშობილი ხვრელით შევიდა მიწის ნაკვეთზე. მიწის ნაკვეთზე დამალობანას თამაშის დროს ის ჩავარდა სახლის სარდაფში მუყაოთი დაფარული ხვრელის გზით და ძლიერად დაზიანდა. შეუძია თუ არა მას E-სგან მოითხოვოს ზიანის ანაზღაურება?
ამ შემთხვევაში სკ-ის 992-ე მუხლი უნდა გამოვიყენოთ, კერძოდ ამ მუხლის მიხედვით E-ის პასუხიმსგებლობისათვის საჭიროა სახეზე გქვონდეს ოთხი ელემენტი: 1. ზიანი – K-ის დაზიანება; 2. მართლსაწინააღმდეგო უმოქმედობა- საკუთრებაში არსებული უძრავი ქონების ისეთ მდგომარეობაში ქონა, რამაც გამოიწვია ზიანი; 3. ბრალიც მართლწინააღმდეგობასთან ერთიანობაში გვაქვს; და 4. მიზეზობრივი კავშირი (ესეც გასაგებია)….
მეორე მხრივ აქ სკ-ის 415-ე მუხლის მიხედვით შერეული ბრალიც შეიძლება იყოს, კერძოდ ამ ბავშვის მეთვალყურე პირების პასუხისმგებლობის საკითხი დადგეს, რომ მათ ვერ უზრუნველყვეს ბავშვის უსაფრთხოება, მათ ვერ აღკვეთეს მის მიერ სხვა პირის საკუთრებაში შესვლა და ზიანის დადგომის ფაქტი ვერ აიცილეს თავიდან.
Participantსაწარმოს მიერ ნასყიდობის ფასი და მასში დღგ-ს ჩათვლა
(ას-593-974-06)
მეწარმე ვალდებულია ფასის განსაზღვრისას გაითვალისწინოს კანონმდებლობით დადგენილი გადასახადები, კერძოდ, „ფასებისა და ფასწარმოქმნის საფუძვლების შესახებ» საქართველოს კანონის მე-5 მუხლის მე-2 ნაწილის თანახმად, მეწარმე ვალდებულია ფასის განსაზღვრისას დაიცვას საქონლის (მომსახურების) თვითღირებულების განსაზღვრის წესი და ნორმატიულ-ტექნიკური დოკუმენტაციის მოთხოვნები, გაითვალისწინოს კანონმდებლობით განსაზღვრული გადასახადები, შენატანები, მოსაკრებლები და სხვა აუცილებელი გადასახდელები, უზრუნველყოს გასაყიდი საქონელი სასაქონლო ნიშნით, იარლიყით, ხარისხის სერტიფიკატით ან სხვა დოკუმენტაციით „მომხმარებელთა უფლებების დაცვის შესახებ” საქართველოს კანონის მოთხოვნების შესაბამისად.
„მომხმარებელთა უფლებების დაცვის შესახებ” კანონის თანახმად, ტერმინი „გასაყიდი ფასი” ეს არის ერთეული ან გარკვეული რაოდენობის პროდუქციის საბოლოო სარეალიზაციო ფასი, რომელიც მოიცავს დღგ-ს ანდა სხვა გადასახადებს.”
Participantუფრო სწორი იქნებოდა, ეთქვა, რომ შესაძლებელია თანაზომიერი ყოფილიყო და შესაბამისად მომხვდარიყო 117-ე მუხლით გათვალისწინებულ მართლზომიერ სივრცეში.. კაზუსიდან არც არის ზუსტად გამოკვეთილი გარემოებები, ცალსახად ამ საკითხის გადასაწყვეტად 🙂
Participant@Edika said: სეირნობისას A-მ შეამჩნია როგორ დაამტვრია F-მა მანქანა. ეს უკანასკნელი მსუბუქ ავტომანქანას უგონო მდგომარეობაში მართავდა. A-მ დაინახა როგორ მოძრაობდა მზარდი სიჩქარით სატამაშო მოედნისკენ სადაც ბავშვები თამაშობდნენ. იქვე სამსახურში მიმავალი B-ს რომელიც სხდებოდა თავის მანქანაში, გასაღები წაართვა A-მ, დაჯდა მანქანაში და იმგვარად შეეჯახა F-ის ავტომანქანას რომ შეუცვალა მიმართულება.
მართლზომიერია თუ არა A-ს ქმედება და შესაბამისად ხვდება თუ არა სკ-ის 117-ე მუხლის რეგულაციის ქვეშ, დამოკიდებულია ექსპერტიზის დასკვნებზე და სხვა გარემოებებზე…
ზოგადად შეიძლება მართლზომიერი იყოს აღნიშნული ქმედება, რადგან შემთხვევა ეხებოდა კონკრეტული საფრთხეს, რომლის აღკვეთის მიზნით განხორციელებული ქმედების ფარგლებში A-მ დააზიანა, B-ს მანქანა და F-ის მანქანა. აღნიშნული ქმედების მართლზომიერად მიჩნევისათვის უნდა მოხდეს იმის დადგენა, თუ რამდენად თანაზომიერი იყო A-ს ქმედება აცდენილი საფრთხის მიმართ (ბავშვების ჯანმრთელობა/სიცოცხლე)… ანუ რამდენად აუცილებელი და პროპორციული იყო აღნიშნული ქმედება იმ სამართლებრივი სიკეთის დაცვის მიმართ, რის დაზიანებაც თავიდან იქნა აცილებული.
Participantსაინტერესო პოსტი დაწერე, მაგრამ რაღაცეებში ვერ დაგეთანხმები.. ჩამოვწერ პუნქტობრივად:
1. იმას კი არ ვადგენთ მოქმედება დელიქტურია თუ არა, არამედ იმას ვადგენთ არის თუ არა ეს მოქმედება განხორციელებული უკიდურესი აუცილებლობის ფარგლებში და თუ დავადგენთ, რომ ამ ფარგლებს გადაცილებულია მოქმედება, მაშინ მივდივართ დელიქტებში. ანუ ვადგენთ ქმედება ხვდება თუ არა 117-ე მუხლში და თუ არ ხვდება დელიქტი გვაქვს უკვე.
2. დელიქტი შეიძლება გვქონდეს მართლსაწინააღმდეგო ქმედების გარეშეც. (მაგ: 999-ე და 1000-ე მუხლები. ამაზე ზემო პოსტებშიც დავწერე).
3. გეთანხმები 117-ე მუხლის შემადგენობის შესახებ. დავამატებ, რომ აქ უმნიშვნელოვანესია თანაზომიერების პრინციპი, რომელიც მოიცავს ორ ელემენტს აუცილებლობა და პროპორციულობა.
როცა 117-ე მუხლის ფარგლებში ვაფასებთ ქმედებას, უნდა განვსაზღვროთ იყო თუ არა ეს ქმედება აუცილებელი და სხვა ქმედებით ვერ იქნებოდა საფრთხე აღკვეთილი. ასევე იყო თუ არა ეს ქმედება პროპორციული იმ საფრთხესთან მიმართებით, რომელიც აცდენილ იქნა.
ახლა რაც შეეხება კაზუსს, აქაც განსხვავებული პოზიცია მაქვს, კერძოდ:
1. C-ს დაზიანებას ასე ცალსახად 117-ე მუხლის გარედ ვერ მოვაქცევდი, რადგან გააჩნია რა სიმძიმის დაზიანების რისკის ქვეშ იყო A (ან საერთოდ სიკვდილის საფრთხის ქვეშ)… კაზუსიდან არ ჩანს პირდაპირ.. ექსპერტიზა იქნებოდა საჭირო და მის შესაბამისად მოხდებოდა ამ საკითხის გადაჭრა.
2.მე ვფიქრობ A-ს არ უნდა მოეთხოვოს ზიანის ანაზღაურება არც C-სგან და არც D-სგან.. ეს ჩემი პირადი მოსაზრებაა და ეყდნობა იმ გარემოებას, რომ C და D-ს ზიანი დაკავშირებულია B-ს მართლსაწინააღმდეგო ქმედებასთან, ხოლო A-ს ქმედება თუ ჩაითვლება მართლზომიერად.. B-ს უმართლობა “გადაყლაპავს” A-ს პასუხისმგებლობას, რადგან რომ არა მისი მართლსაწინააღმდეგო ქმედება, არც A-ს მართლზომიერი ქმედება არ განხორციელდებოდა და არ დაზიანებოდნენ C და D…ანუ ვიყენებთ რელევნატური მიზეზობრიობის პრინციპს. ამასთან 117-ე მუხლის მე-2 ნაწილი ითვალისწინებს A-ს პასუხისმგებლობის ჩამოწერის შესაძლებლობას.
3. რაც შეეხება 998-ე მუხლს.. ამ მუხლში თანამონაწილეების ქმედებას თან ზდევს საერთო განზრახვა და ზოგადად 998- ე მუხლი დაკავშირებულია მართლსაწინააღმდეგო ქმედებასთან და არა მართლზომიერ ქმედებასთან. ამასთან იგივე არგუმენტს დავწერ, რაც ზემოთ, რომ 117-ე მუხლის მე-2 ნაწილი ითვალისწინებს A-ს პასუხისმგებლობის ჩამოწერის შესაძლებლობას.
Participantთუ უშუალო მიზეზობრილობის პრინციპიდან გამოვალთ, მაშინ “A”-მ უნდა აანაზღაუროს ზიანი, რადგან უშუალოდ მის ქმედებას მოყვა ზიანი, თუმცა ჩემი აზრით მაგ შემთხვევაში უნდა გამოვიყენოთ რელევანტური მიზეზობრიობის პრინციპი და ზიანის ანაზღაურება უნდა დაეკისროს ნასვამ მძროლ “B”-ს რადგან მისმა მართლსაწინაამღდეგო მოქმედებამ – (მთვრალი ატარებდა მანქანას და არღვევდა მოძრაობის წესებს) განაპირობა დამდგარი ზიანი და სწორედ მისი ქმედებაა არსებითი ამ ზიანის დადგომაში.
თუმცა წარმოვიდგინოთ იგივე შემთხვევა, ოღონდ მანქანის მაგივრად ირემს აუარა გვერდი “A”-მ.. ამ შემთხვევაში ორი ვარიანტია… 1. ირემთან შეჯახება უფრო მძიმე შედეგს გამოიღებდა, ვიდრე ფაქტობრივად დამდგარი შედეგი. 2. ირემთან შეჯახება უფრო ნაკლებად მძიმე შედეგს გამოიღებდა, ვიდრე ფაქტობრივად დამდგარი შედეგი.
ირემთა დაკავშირებულ ორივე შემთხვევაში ზიანი უნდა აანაზღაუროს “A”-მ… განსხვავება ის არის, რომ პირველ შემთხვევაში ჩვენ გვაქვს არა დელიქტი – 992-ე მუხლი, არამედ 117-ე მუხლით განსაზღვრული შემთხვევა, ხოლო მეორე შემთხვევაში გვაქვს დელიქტი, რადგან მეორე შემთხვევა ვერ ხვდება 117-ე მუხლის პირველი ნაწილის ფარგლებში.
ამდენად, უნდა ზუსტად განისაზღვროს “A”-ს ქმედება წარმოადგენს დელიქტს, თუ 117-ე მუხლით განსაზღვრულ შემთხვევას. თუ “A” მოქმედებდა მართლსაწინააღმდეგოთ და მისი ქმედება კვალიფიცირდება, როგორც დელიქტი, მაშინ მას დაეკისრება პასუხისმგებლობა მიყენებული ზიანისათვის, თუმცა თუ იგი მოქმედებდა 117-ე მუხლის ფარგლებში, მაშინ 117-ე მუხლის მე-2 ნაწილის მიხედვით მისი პასუხისმგებლობა არ უნდა დადგეს, ხოლო პასუხისმგებელი იქნება “B”, რომლის მართლსაწინააღმდეგო ქმედებასაც მოყვა “A”-ს ქმედება, რამაც გამოიწვია ზიანი.
Participantშეცდომით სხვისი ვალების გასტუმრება
ამ შემთხვევაში “C”-ს შეუძლია “A”-ს მოთხოვოს თანხის დაბრუნება, სამოქალაქო კოდექსის 986-ე მუხლის საფუძველზე.
“მუხლი 986. შეცდომით სხვისი ვალების გასტუმრება
პირს, რომელიც შეგნებულად ან შეცდომით სხვის ვალებს ისტუმრებს, შეუძლია ამ პირს მოსთხოვოს თავისი ხარჯების ანაზღაურება.”
აღნიშნული ნორმის გამოყენების წინაპირობას წარმოადგენს შემდეგი გარემოებები:
1. პირის დავალიანების არსებობა;
2. სხვა პირის მიერ ამ დავალიანების დაფარვა;
3. დავალიანების მქონე პირის უსაფუძვლო გამდიდრება.
ყველა ის პირობა გვაქვს ამ შემთხვევაში და შესაბამისად სახეზეა “A”-ს უსაფუძვლო გამდიდრება, “C”-ს ხარჯზე.
Participantკანონმდებლობა და პრინციპები
ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა შესახებ საქართველოს კანონმდებლობა შედგება ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა შესახებ კოდექსისა და საქართველოს სხვა საკანონმდებლო აქტებისაგან. მაგ: საგადასახადო, სამშენებელო, ბუნების დაცვითი და ა.შ. სფეროები რეგულირდება სპეციალური კანონმდებლობით.
ადმინისტრაციული სამართალდარღვევათა კანონმდებლობის მიზანია დაიცვას საზოგადოებრივი წესრიგი და უსაფრთხოება, ეს ზოგადი ტერმინები განმარტებულია ადმინისტრაციული სამართალდარღვევათა კოდექსის პირველ მუხლში.
ამ ამოცანის განსახორციელებლად საქართველოს ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსი და სხვა სპეციალური კანონები განსაზღვრავავენ, თუ რომელი მოქმედება ან უმოქმედობა წარმოადგენს ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევას, რომელი ადმინისტრაციული სახდელი, რომელი ორგანოს (თანამდებობის პირის) მიერ და რა წესით შეიძლება დაედოს ადმინისტრაციული სამართალდარღვევის ჩამდენს.
უფლებამოსილი პირები ადმინისტრაციულ ზემოქმედების ზომების შეფარდებისას მოქმედებენ კანონიერების პრინციპის შესაბამისად, რაც მოიცავს ორ ელემენტს, ესენია კანონიერი დათქმისა და კანონის უზენაესობის პრინციპები, რომლის მიხედვითაც არავის არ შეიძლება შეეფარდოს ზემოქმედების ზომა ადმინისტრაციული სამართალდარღვევების გამო, თუ არა კანონმდებლობით დადგენილ საფუძველზე და წესით.
სამართალდარღვევის ჩამდენმა პასუხი უნდა აგოს სამართალდარღვევის ჩადენის დროს და ადგილას მოქმედი კანონმდებლობის საფუძველზე. ადმინისტრაციული სამართალდარღვევებისათვის პასუხისმგებლობის შემამსუბუქებელ ან გამაუქმებელ აქტებს აქვთ უკუქცევითი ძალა, ესე იგი ვრცელდებიან ამ აქტების გამოცემამდე ჩადენილ სამართალდარღვევებზეც. აქტებს, რომლებიც აწესებენ ან აძლიერებენ პასუხისმგებლობას ადმინისტრაციული სამართალდარღვევისათვის, უკუქცევითი ძალა არა აქვს.
Participantკიდე ერთი გადაწყვეტილება აღნიშნულ საკითხზე (სუსგ№ა-1279-ბ-7-2014)
„საერთო სასამართლოების შესახებ“ ორგანული კანონის მე-18 მუხლის მე-2 პუნქტის „ბ“ ქვეპუნქტის თანახმად საქართველოს უზენაესი სასამართლოს პლენუმი უფლებამოსილია, უზენაესი სასამართლოს თავმჯდომარის წარდგინებით აირჩიოს უზენაესი სასამართლოს პალატების შემადგენლობები და მათი თავმჯდომარეები. აღნიშნული ნორმის შესაბამისად, საქართველოს უზენაესი სასამართლოს წევრის შესაბამის პალატაში განაწილების საკითხს საქართველოს უზენაესი სასამართლოს პლენუმი წყვეტს, მას, ასევე, შეუძლია, კონკრეტული პალატის მოსამართლეს, დროებით, სხვა პალატის მოსამართლის უფლებამოსილების განხორციელება დაავალოს. დათქმა იმის შესახებ, რომ უფლებამოსილების განხორციელება შეიძლება დაევალოს მხოლოდ შესაბამისი სპეციალიზაციის მოსამართლეს, კანონით დადგენილი არ არის. უფრო მეტიც, ქვემდგომი ინსტანციის მოსამართლის შემთხვევაში, სპეციალიზაციას იუსტიციის უმაღლესი საბჭო ახორციელებს, უზენაესი სასამართლოს შემთხვევაში კი, ამგვარი უფლებამოსილებით პლენუმი სარგებლობს. “
“კასატორი მიუთითებს, რომ ვინაიდან მოსამართლე ლ. მურუსიძეს საკვალიფიკაციო გამოცდა სისხლის სამართლის სპეციალიზაციით აქვს ჩაბარებული, სამოქალაქო საქმეების განხილვაში მონაწილეობა არ უნდა მიიღოს, რადგან არ არის კომპეტენტური.
საკასაციო სასამართლო ამ მოსაზრებას ვერ გაიზიარებს და აღნიშნავს, რომ ამგვარი განმარტების შემთხვევაში, პრაქტიკულად, შეუძლებელი გახდება მოსამართლისათვის სხვა პალატის წევრის უფლებამოსილების განხორციელების დავალება, რამაც, გარკვეულ შემთხვევაში, მართლმსაჯულების განხორციელების შეფერხება შეიძლება გამოიწვიოს და მხარეების კანონიერი ინტერესი, საქმის დროულად განხილვასთან დაკავშირებით, დაუცველი დარჩება. საკასაციო სასამართლო იმ გარემოებაზეც ამახვილებს ყურადღებას, რომ „საერთო სასამართლოების შესახებ“ ორგანული კანონის 34-ე მუხლის მე-4 პუნქტის თანახმად, საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მოსამართლედ დანიშვნისათვის, მოსამართლეთა საკვალიფიკაციო გამოცდის ჩაბარება ყველა შემთხვევაში სავალდებულო წინაპირობა არაა.”
-
AuthorPosts