• This topic has 71 replies, 6 voices, and was last updated 6 years ago by BLH.
Viewing 10 posts - 21 through 30 (of 72 total)
  • Author
    Posts
  • #2092

    სასამართლო ხარჯების ჩათვლა საჩივრის ღირებულებაში

     

    #ას-755-971-08  ამ გადაწყვეტილებაში, სასამართლო განმარტა, რომ სასამართლო და სასამართლოს გარეშე ხარჯები (მათ შორის ადვოკატის მომსახურების ხარჯები)  არ უნდა ჩაითვალოს სარჩელის/საჩივარის საგნის ღირებულებაში, თუმცა #ას-1005-1204-08 ამ გადაწყვეტილებაში სასამართლო სააპელაციო საჩივრის ღირებულებაში ჩათვალა დაკისრებული სახელმწიფო ბაჟის ოდენობა.

    #2604
    Crassus
    Participant

    <cite> @StepanozMamfal said:</cite> #ას-755-971-08  ამ გადაწყვეტილებაში, სასამართლო განმარტა, რომ სასამართლო და სასამართლოს გარეშე ხარჯები (მათ შორის ადვოკატის მომსახურების ხარჯები)  არ უნდა ჩაითვალოს სარჩელის/საჩივარის საგნის ღირებულებაში, თუმცა #ას-1005-1204-08 ამ გადაწყვეტილებაში სასამართლო სააპელაციო საჩივრის ღირებულებაში ჩათვალა დაკისრებული სახელმწიფო ბაჟის ოდენობა.

     

    ზოგადად არ უნდა ჩაითვალოს საპროცესო ხარჯები  სარჩელის და საჩივრის ღირებულებაში, აღნიშნული პირდაპირ ჩანს საპროცესო კოდექსი, თუმცა როცა საჩივრდება თვითონ საპროცესო ხაჯრების დაკისრების შესახებ სასამართლოს გადაწყვეტილება, მაშინ შეიძლება საჩივრის ღირებულებაში შევიდეს საპროცესო ხარჯები. მაგალითისათვის სასამართლო ნაწილობრივ დააკმაყოფილა სარჩელი, თუმცა ხარჯები არ გაანაწილა შუაზე და მხოლოდ ერთი მხარეს დააკისრა. ამ შემთხვევაში ე.წ. “დაჩაგრული მხარე” თუ ასაჩივრებს მხოლოდ ხარჯების განაწილებას, მაშინ საჩივრის ფასი უნდა განისაზღვროს ზედემტად დაკისრებული ხარჯების ოდენობით.

    #2096

    დავის საგნის ღირებულების განსაზღვრა თანამონაწილეობის დროს (სუსგ. №ას-1452-1466-2011)  

     

    “იმავე კოდექსის 40-ე მუხლის მე-2 ნაწილის მიხედვით კი, თუ ერთ სარჩელში რამდენიმე სხვადასხვა მოთხოვნაა ჩამოყალიბებული, მაშინ ეს მოთხოვნები უნდა შეჯამდეს და ამის შემდეგ განისაზღვროს სადავო საგნის ღირებულება. აღნიშნული ნორმიდან ნათლად გამომდინარეობს, რომ, თუ ერთი მოსარჩელე რამდენიმე სასარჩელო მოთხოვნას აყენებს, აღნიშნული მოთხოვნები უნდა შეჯამდეს, მაგრამ იმ შემთხვევაში, თუ რამდენიმე მოსარჩელე დამოუკიდებელ სასარჩელო მოთხოვნებს აყენებს, მათი შეკრება არ ხდება და დავის საგნის ღირებულება თითოეული ამ მოთხოვნის ღირებულების შესაბამისად განისაზღვრება.”

    #2543

    პირველ ინსტანციაში  შეტანილი სარჩელის წარმოებაში არ მიღება და ხანდაზმულობის ვადები

    წარმოვიდგინოთ ისეთი შემთხვევა, როცა  შეგვაქვს სარჩელი კონკრეტულ მოთხოვნასთან დაკავშირებით, რომლის ხანდაზმულობის ვადა გადის 3-4 დღეში. სასამართლო წარმოებაში არ ღებულობს საქმეს, ნებისმიერი მიზეზით, ვთქვათ ბაჟის ნაკლები ოდენობის გამო.

    იქიდან გამომდინარე, რომ სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის მიხედვით, მსგავს შემთხვევაში სასამართლო აღარ ადგენს ხარვეზს, არამედ უბრალოდ არ იღებს წარმოებაში საქმეს, ვდგებით ასეთი პრობლემის წინაშე, რა ვუყოთ მსგავს შემთხვევაში მოთხოვნის ხანდაზმულობას?

    მოცემულ სიტუაციაში უნდა მოხდეს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 140-ე მუხლის გამოყენება და თუ პირი სარჩელის მიღებაზე უარის თქმიდან 6 თვის განმავლობაში შეიტანს  ახალ სარჩელს, რომელსაც სასამართლო წარმოებაში მიიღებს და განიხილავს, ხანდაზმულობის ვადა შეწყვეტილად ჩაითვლება პირველი სარჩელის წარდგენის მომენტიდან.

    #29756
    BLH
    Keymaster

    ხანდაზმულობის ვადის დენის შეწყვეტა სარჩელის შეტანით

    (გადაწყვეტილება N-ას-1586-1489-2012)

    თბილისის სააპელაციო სასამართლომ შემოსული საჩივრის განხილვისას, გამოიყენა სკ-ის 141-ე მუხლი და მიიჩნია, რომ საარბიტრაჟო პრეტენზიის განუხილველად დატოვებიდან ხანდაზმულობის ვადის დენა თავიდან დაიწყო. სააპელაციო სასამართლომ არასწორად განმარტა სამოქალაქო კოდექსის 138-ე მუხლი და არ გამოიყენა ამავე კოდექსის 140-ე მუხლი. საქმის მასალების თანახმად, მხარეს განემარტა, რომ მისი საქმე არბიტრაჟის განსჯადი არ იყო და მას საერთო სასამართლოებისადმი მიმართვის გზით უნდა დაეცვა საკუთარი სადავოდ გამხდარი უფლება.

    საკასაციო სასამართლოს განმარტება: იმ გარემოების გათვალისწინებით, რომ მხარემ არაუფლებამოსილ საარბიტრაჟო სასამართლოს მიმართა, საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ ხანდაზმულობის ვადის დენა არ შეწყვეტილა, რაც სააპელაციო სასამართლომ არასწორად შეაფასა.

    საკასაციო სასამართლო მიუთითებს, რომ საპროცესო კანონმდებლობის შესაბამისად, პირველი ინსტანციის სასამართლოში სარჩელის რეგისტრაციაზე უარის თქმის ან განუხილველად დატოვების შემთხვევაში, პირს შეუზღუდავად შეუძლია ახალი სარჩელის აღძვრა, თუ აღმოიფხვრება სარჩელის წარმოებაში მიღების დამაბრკოლებელი გარემოებები. სწორედ ასეთი შემთხვევისათვის ადგენს სამოქალაქო კოდექსის 140-ე მუხლი, რომ სარჩელის განუხილველად დატოვების შემთხვევაში, ხანდაზმულობის ვადის დენა არ შეწყდება, მაგრამ, თუ პირი განუხილველად დატოვებიდან 6 თვის განმავლობაში აღძრავს ახალ სარჩელს, რომელსაც სასამართლო წარმოებაში მიიღებს და განიხილავს, ხანდაზმულობის ვადა შეწყვეტილად ითვლება პირველი სარჩელის წარდგენის მომენტიდან.

    სსკ-ის 186-ე მუხლის მიხედვით, სასამართლო სარჩელს არ მიიღებს წარმოებაში, თუ ეს საქმე ამ სასამართლოს განსჯადი არ არის. სარჩელის განუხილველად დატოვებიდან 6 თვის ვადაში განსჯადი სასამართლოსადმი მიმართვის შემთხვევაში, ხანდაზმულობის ვადა შეწყვეტილად პირველი სარჩელის წარდგენიდან ითვლება. ამავე პრინციპით, განსახილველ შემთხვევაში, მოსარჩელეს განემარტა, რომ მისი საქმე არბიტრაჟის განსჯადი არ იყო და მას საერთო სასამართლოებისადმი მიმართვის გზით უნდა დაეცვა საკუთარი სადავოდ გამხდარი უფლება, ამდენად, საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ არბიტრაჟის დადგენილებისმიღებიდან 6 თვის განმავლობაში სარჩელის აღძვრის შემთხვევაში შეიძლებოდა, მიჩნეულიყო, რომ ხანდაზმულობის ვადის დენა საარბიტრაჟო პრეტენზიის წარდგენისას შეწყდა, მოსარჩელეს კი, პირველი ინსტანციის სასამართლოში სარჩელი ამ ვადის დაცვით არ აღუძრავს. ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლომ სსკ-ის 411-ე მუხლის საფუძველზე გააუქმა ქვემდგომი ინსტანციის სასამართლოს გადაწყვეტილება და მიიღო ახალი გადაწყვეტილება.

    #2011

    სამოქალაქო პროცესში წარმომადგენლის სპეციალური უფლებამოსილება

    (უზენაესი სასამართლოს გადაწყვეტილება№ას-480-454-2011) 

    პირველი ინსტანციის გადაწყვეტილება გაასაჩივრა სააპელაციო სასამართლოში მხარის წარმომადგენელმა, თუმცა მინდობილობაში არ ეწერა პირდაპირ, რომ მას გასაჩივრების უფლებამოსილება ჰქონდა, არამედ ზოგადად ეწერა, რომ წარმომადგენელს ჰქონდა მარწმუნებლის ინტერესების დაცვის უფლებამოსილება. უზენაესმა განმარტა, რომ პირდაპირ უნდა ეწეროს სიტყვა-სიტყვით სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 98-ე მუხლის შესაბამისად, წარმომადგენლობის სპეციალური უფლებამოსილების შესახებ, მათ შორის გადაწყვეტილების გასაჩივრების შესახებ.

    გარდა ამისა, ეს ადვოკატი ორი მიზეზის გამო იმსახურებს დისციპლინარულ პასუხისმგებლობას:

    1) ადვოკატს არ უნდა ცოდნოდა, რომ სპეციალური უფლებამოსილებას საჭიროებს გასაჩივრება?

    2) ვთქვათ და არ იცოდა, მაგრამ იმის შემდეგ, რაც დაუხარვეზეს აპელაცია, რატომ არ წავიდა და ახალი მინდობილობა არ დააწერინა მარწმუნებელს?

    #2563

    წარმომადგენლობაზე უფლებამოსილი პირი სააპელაციო და საკასაციო სასამართლოში.(ას-14-13-2010)

    “სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 94-ე მუხლი შეიცავს იმ პირთა ჩამონათვალს, რომლებიც შეიძლება გამოვიდნენ წარმომადგენლებად სასამართლოში. აღნიშნულ ჩამონათვალში დასახელებულია ერთ-ერთი თანამონაწილე დანარჩენ თანამონაწილეთა დავალებით. მოცემულ მუხლში საუბარია იმ საგამონაკლისო შემთხვევებზე, როდესაც წარმომადგენლობითი უფლებამოსილების განსახორციელებლად არ არის აუცილებელი, რომ პირი იყოს ადვოკატი. “

    ეს გამონაკლისი შემთხვევა არის ისეთი შემთხვევა, როცა წარმომადგენლობით უფლებამოსილებას ახორციელებს თანამონწილე.

    “სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 86-ე მუხლი განსაზღვრავს თანამონაწილეობის წარმოშობის საფუძვლებს, კერძოდ, მითითებული საპროცესო ნორმის მიხედვით, თანამონაწილეობა გვაქვს მაშინ: ა) როდესაც სარჩელის საგანს წარმოადგენს საერთო უფლება; ბ) სასარჩელო მოთხოვნები გამომდინარეობს ერთი და იმავე საფუძვლებიდან; გ) სასარჩელო მოთხოვნები ერთგვაროვანია, მიუხედავად იმისა, ერთგვაროვანია თუ არა მათი საფუძველი და საგანი.”

    #2840

    აუდიო ჩანაწერის, როგორც მტკიცებულების ბუნება (სუსგ. ას-1154-1416-09)

    ფაქტობრივი გარემოებები: სისხლის სამართლის პროცესში დაუშვებლად იცნო აუდიო ჩანაწერი, როგორც მტკიცებულება და მოწინააღმდეგე მხარე ამტკიცებდა, რომ ვინაიდან სისხლის სამართლის პროცესში დაუშვებლად იცნოო, მაშინ სამოქალაქო პროცესშიც დაუშვებლად უნდა ვცნოთო.

    უზენაესის განმარტება ამ საკითხზე: სისხლის სამართალი და სამოქალაქო სამართალი სრულიად განსხვავებულ სამართლებრივ ურთიერთობებს აწესრიგებენ და განსხვავებულია მტკიცებულებათა დასაშვებობის კრიტერიუმებიც სისხლის საპროცესო და სამოქალაქო საპროცესო სამართალში. სისხლის სამართალში, სადაც ორივე დაპირისპირებული მხარე არ არის კერძო სამართლის სუბიექტი, გადამწყვეტია, რომ ბრალდების მხარემ ბოროტად არ გამოიყენოს თავისი უფლებამოსილება, არ იმოქმედოს თვითნებურად და არ დაარღვიოს ადამიანის უფლებები, საბოლოოდ, არ დაისაჯოს უდანაშაულო ადამიანი. მტკიცებულებათა დასაშვებობის საკითხიც სწორედ ამ მიდგომიდან გამომდინარე წესრიგდება, ამიტომ აქ ბრალდების მხარისათვის დაკისრებული მტკიცების სტანდარტი უფრო მკაცრია, ვიდრე დაცვის მხარისთვის.

    აღნიშნულის გამოხატულებაა ისიც, რომ სისხლის საპროცესო სამართალში ერთი და იგივე მტკიცებულება ერთ შემთხვევაში შეიძლება დაუშვებელ მტკიცებულებად ჩაითვალოს, თუკი ბრალდების დასადასტურებლად გამოიყენება, ხოლო მეორე შემთხვევაში _ არა, თუკი განსასჯელის გამართლებას ემსახურება. სამოქალაქო საპროცესო სამართალში ასეთი პრობლემატიკა არ დგას, რამდენადაც აქ ურთიერთდაპირისპირებულია კერძო სამართლის სუბიექტები, რომელთაც თანაბარი საპროცესო შესაძლებლობები აქვთ თავის დასაცავად.

    უზენაესისი განმარტება აუდიო ჩანაწერის მტკიცებულებით ბუნებაზე:

    “აუდიოჩანაწერი შეიძლება განიმარტოს, როგორც საქმესთან დაკავშირებული გარემოებების დამტკიცების საშუალება ხმის ან სხვა ხმოვანი სიგნალის სპეციალურ ტექნიკურ საშუალებაზე ფიქსაციის მეშვეობით. სამოქალაქო საპროცესო კოდექსი აუდიოჩანაწერს არ განიხილავს მტკიცებულების დამოუკიდებელ სახედ. მას მოიცავს ნივთიერი მტკიცებულებების ცნება და განიხილება როგორც ნივთიერი მტკიცებულებების ერთ-ერთი სახე.”

    “აუდიოჩანაწერი დასაშვები მტკიცებულებაა საქმეზე, რომელიც უნდა შეფასდეს საქმეში არსებულ სხვა მტკიცებულებებთან ერთობლიობაში და არ წარმოადგენს აღიარებას სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 131-ე მუხლის შესაბამისად.”

     “სადავო აუდიოკასეტის მტკიცებულებად დაშვების საკითხი განსახილველ სამოქალაქო საქმეზე უნდა გადაწყდეს სამოქალაქო პროცესის ნორმების საფუძველზე. კასატორი ვერ ასაბუთებს ამ შემთხვევაში აუდიოჩანაწერის კანონის დარღვევით მოპოვებულ მტკიცებულებად მიჩნევას (სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 103-ე მუხლის მე-3 ნაწილი).მოცემული აუდიოჩანაწერი არ შეიცავს მხარეთა პირადი საიდუმლოების შემცველ ინფორმაციას, ისეთ კონფიდენციალურ ფაქტებს, რასაც დაუკავშირდებოდა მოსარჩელის სუბიექტური ინტერესი, რომ მისი საუბარი სხვა პირთათვის არ გახდეს ცნობილი.”

     

    დასკვნა: 1. სისხლის სამართლის პროცესში და სამოქალაქო პროცესში მტკიცებულებების დასაშვებობის სხვადასხვა სტანდარტი მოქმედებს. 2. აუდიო ჩანაწერი მიეკუთვნება ნივთიერი მტკიცებულებების კატეოგრიას და იგი დასაშვებია, თუ მისი მოპოვება არ მოხდა კანონის დარღვევის გზით, ან თუ იგი შეიცავს პირად ცნობებს (იხ. ზემოთ განმარტება)

    #4255
    BLH
    Keymaster

    ფარული სატელეფონო ჩანაწერის, როგორც მტკიცებულების დასაშვებობა (სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება N-2ბ/6800-13)

    საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 103-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, კანონის დარღვევით მოპოვებულ მტკიცებულებებს იურიდიული ძალა არა აქვთ. საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსი არ აკონკრეტებს, თუ რა სახით მოპოვებული მტკიცებულება ჩაითვლება კანონის დარღვევით მოპოვებულ მტკიცებულებად, შესაბამისად, ყოველ კონკრეტულ შემთხვევაში უნდა შეფასდეს მტკიცებულების მოპოვება ხომ არ ეწინააღმდეგება რაიმე კანონს.

    ვინაიდან სატელეფონო საუბარი, მეორე მხარის ნებართვის გარეშე, ფარულად არის ჩაწერილი, ამიტომ იგი კანონდარღვევითაა მოპოვებული, რაც იმას ნიშნავს, რომ აღნიშნული ჩანაწერი დაუშვებელ მტკიცებულებად უნდა იქნეს მიჩნეული. მითითებული დასკვნის საფუძველს წარმოადგენს ის გარემოება, რომ პირადი საუბრის ფარული ჩაწერა, ხოლო შემდეგ სასამართლოში მტკიცებულების სახით წარდგენა, ეწინააღმდეგება საქართველოს კონსტიტუციის მე-20 მუხლით გარანტირებულ პირადი ცხოვრებისა და პირადი კომუნიკაციის ხელშეუვალობას, ასევე კონსტიტუციის მე-16 მუხლს, რომელიც პიროვნების თავისუფალი განვითარების უფლებას ეხება.

    მოცემულ შემთხვევაში საქმე ეხება კერძო საუბარს, რომელიც კერძო სფეროს განეკუთვნება და რომელიც, არ სარგებლობს აბსოლუტური პრივილეგიით, რაც იმას ნიშნავს, რომ მისი შეზღუდვა დასაშვებია, ანუ მასში ჩარევა შესაძლებელია საამისო დაცვის ღირსი ინტერესისა და კანონიერი მიზნის არსებობის პირობებში. შესაბამისად, კერძო სფეროში ჩარევის დროს, ჩარევის მართლზომიერების დადგენის მიზნით, უნდა შეფასდეს, არსებობს თუ არა ისეთი დაცვის ღირსი ინტერესი, რომელიც პირადი ცხოვრებისა და პირადი კომუნიკაციის ხელშეუხებლობის კონსტიტუციით გარანტირებულ უფლებაზე უფრო მაღლა დგას.

    ამგვარი შეზღუდვა (ჩარევა) გამართლებულია მხოლოდ მაშინ, როდესაც პირი თვითდახმარების ან„თვითდახმარებასთან მიახლოვებულ“ ფარგლებში მოქმედებს. მაგალითისათვის, თუ ფარული ჩანაწერი ერთადერთი გზაა საკუთარი უფლების დასაცავად, იმის გამო, რომ სხვაგვარად საკუთარ უფლებას ვერ დაიცავ ან არსებობს რეალური საშიშროება ყველა სხვა მტკიცებულების განადგურების, ასეთ ვითარებაში ფარული ჩანაწერის გზით მტკიცებულების შექმნა დასაშვებია.

    ამდენად, თუ პირზე ხორციელდება ზეწოლა, მუქარა შანტაჟი, საკუთარი უფლებების დაუშვებელი ხელყოფის თავიდან ასაცილებლად, კონსტიტუციურ ღირებულებათა მრავალმხრივი აწონ-დაწონვის შედეგად, შეიძლება გამართლებულად ჩაითვალოს სხვის პირად სფეროში ჩარევა, თუმცა, აღნიშნული დაუშვებელია მაშინ, როდესაც სხვის პირად სფეროში ჩარევა თვითდახმარებას კი არ ემსახურება, არამედ მეორე მხარისათვის სამოქალაქო სამართლებრივი პასუხისმგებლობის დაკისრებას. პირად სფეროში ჩარევა კი საჭირო გახდა მხოლოდ იმიტომ, რომ უფლება-მოვალეობათა კრედიტორმა თავის დროზე არ იზრუნა შესაბამისი მტკიცებულების (ხელშეკრულების, ხელწერილის, და ა. შ.) შექმნაზე.

    ყოველივე ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, სამოქალაქო სამართალურთიერთობის ფარგლებში სამოქალაქოსამართლებრივი გარიგების დადასტურების მიზნით მტკიცებულების შესაქმნელად პირად სფეროში ჩარევა და ამით პირადი ცხოვრებისა და პირადი კომუნიკაციის უფლების შეზღუდვა გამართლებული არ არის.

    #4837
    Edika
    Participant

    მოსამართლის კვალიფიკაციასთან დაკავშირებული საკითხი

     

    რას ფიქრობთ შემთხვევაზე როცა მოსამართლეს არ აქვს ჩაბარებული საკვალიფიკაციო გამოცდა სამოქალაქო სამართლის სპეციალიზაციით, ჩაბარებული აქვს სისხლის მიმართულებით და მაინც განიხილავს სამოქალაქო საქმეს?  (სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 422-ე მუხლთან მიმართებაში).

Viewing 10 posts - 21 through 30 (of 72 total)
  • You must be logged in to reply to this topic.