Forum Replies Created
-
AuthorPosts
-
ივერიელი
Participant………………
Participantსაჯარო მმართველობის ფორმები
ნორმატიული აქტი– წარმოადგენს პირთა განუსაზღვრელი წრისადმი მიმართულ, მრავალჯერადად გამოყენებისათვის განკუთვნილ წესთა კრებულს, რომელსაც გამოსცემს ადმინისტრაციული ორგანო კანონმდებლობის საფუძველზე… ნორმატიული აქტები წარმოადგენენ კანონქვემდებარე აქტებს, რაც ნიშნავს იმას, რომ ისინი კანონის საფუძველზე მიიღება და არ შეიძლება ეწინააღმდეგებოდეს მათ.
ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ ნორმატიული აქტის გამოცემა, წარმოადგენს აღმასრულებელი ხელისუფლების მიერ საკანონმდებლო ხელისუფლებისაგან დელეგიურებულ უფლებამოსილების განხორციელებას..
ინდივიდუალურ სამართლებრივი აქტი- ეს ისეთი აქტია, რომელიც ზოგად (აბსტრაქტულ) კანონისმიერი დანაწესის დაკონკრეტების საშუალებას და შესაბამისად კანონის დანაწესის აღსრულების შესაძლებლობას იძლევა. მაგ: სამშენებლო ნებართვის გაცემის შესახებ კანონმდებლობა აფუძნებს კონკრეტული უფლების მინიჭების შესაძლებლობას, ხოლო ნებართვის გაცემა “ა”-სთვის, რაც წარმოადგენს ინდ. აქტს, იძლევა საშუალებას აღსრულდეს კანონში განსაზღვრული აბსტრაქტული დებულებები).
ინდ. სამართლებრივი აქტი განკუთვნილია პირთა განსაზღვრული წრისადმი, რაც განასხვავებს მას ნორმატიული აქტისგან.
რეალაქტი – ადმინისტრაციული ორგანოს საქმიანობის ისეთი საჯაროსამართლებრივი ღონისძიება, რომელიც მიმართულია არა სამართლებრივი ურთიერთობის წარმოშობის, შეცვლის ან შეწყვეტისაკენ, არამედ ფაქტობრივი შედეგების დადგომისაკენ. (მაგ: მოსახლეობის ინფორმირება, პატრულის მიერ განხორციელებული პატრულირება და ა.შ.)
Participantძალიან საინტერესო საკითხია უძრავი ნივთების შესახებ ვალდებულებითი გარიგების ფორმის საკითხი, საკუთრების უფლების შეძენის პროცედურის ჭრილში.
როგორც უკვე აღინიშნა, სამოქალაქო კოდექსის 323-ე მუხლი, მოქმედი მდგომარეობით, განსაზღვრავს უძრავი ნივთების შესახებ დადებული გარიგების სავალდებულო წერილობით ფორმას, რაც იმას ნიშნავს, რომ უძრავ ნივთებზე საკუთრების უფლების გადასვლის შესახებ ვალდებულებით-სამართლებრივი გარიგების ნამდვილობა დაკავშირებულია მის წერილობით ფორმასთან, ისე რომ არ არის აუცილებელი ნოტარიული დამოწმება.
თუმცა ამავდროულად გვაქვს სკ-ის 183-ე და 311 (პრიმა) მუხლები, რომლებიც გვეუბნებიან, რომ უძრავი ნივთის შესაძენად აუცილებელია წერილობითი სახით დადებული ხელშეკრულება და ამ ხელშეკრულების კერძო ნოტარიული აქტით დადასტურება და მისი რეგისტრაცია საჯარო რეესტრში. აღნიშნული ნორმებით არის განსაზღვრული საკუთრების უფლების გადასვლისათვის აუცილებელი ფორმა.
ამდენად, შეიძლება ითქვას, რომ მხარეებმა თუ დადეს მარტივი წერილობითი ფორმით უძრავი ნივთის შესახებ ხელშეკრულება, აღნიშნული ხელშეკრულება იქნება ნამდვილი და წარმოშობს სამართლებრივ შედეგს. ხოლო იმისთვის, რომ მოხდეს უძრავი ნივთის საკუთრების უფლების გადაცემა, ამისათვის საჭიროა დამატებით ნების გამოვლენა, ხელშეკრულების ხელმოწერების დადასტურებისა და რეესტში რეგისტრაციის სახით..
ამ საკითხთს სწორედ ასე წყვეტს უზენაესი სასამართლო, იხ. გადაწყვეტილება N- ას-1529-1443-2012
Participant@Edika said:
2)122-ე მუხლის მიხედვით ვადა შეიძლება განისაზღვროს გარკვეულ მოვლენაზე მითითებით და ეს მოვლენა არის როცა გამყიდველი წარუდგენს ანგარიშვაფტურას, შესაბამისად ვადიანია ვალდებულება, ანუ ამ ვერსიის მიხედვით ვალდებულების შესრულების ვადა განსაზღვრულია
ხო, მარა ეს მოვლენა უნდა იყოს მხარეთა ნებისგან დამოუკიდებელი, წინააღმდეგ შემთხვევაში გამოდის, რომ ერთ-ერთი მხარის ნებაზე იქნება დამოკიდებული ვალდებულების შესრულების ვადის დადგომა, სწორედ ასეთი შემთხვევაა აქაც და 122-ე მუხლის მიხედვით ვერ ვიტყვით, რომ ფასის გადახდის ვადა განსაზღვრულია.
ვადა განსაზღვრული იქნებოდა 122-ე მუხლის მიხედვით, მაგალითად, როცა მხარეები შეთანხმდებოდნენ, რომ საფასური ერთ-ერთ მხარეს უნდა გადაეხადა პირველი წვიმიანი დღის შემდეგ გონივრულ ვადაში და ა.შ. 😀
Participantმანდ შესაძლებელია სააპელაციოს და უზენაესის გადაწყვეტილებების სასარგებლოდ შემდეგი მსჯელობების აგება:
უნდა გავმიჯნოთ 1. ხელშეკრულებიდან გამომდინარე შესრულების (საფასურის გადახდის) ვადაზე შეთანხმება. 2. ხელშეკრულების საფასურის გადახდის წესი.
1. ვალდებულების შესრულების ვადა ამ შემთხვევაში არ იყო შეთანხმებული, რადგან ანგარიშფაქტურების წარდგენის დრო არ არის შესრულების ვადა, ვინაიდან ნებისმიერ დროს შეიძლება ანგარიშფაქტურების წარდგენა გამყიდველის მხრიდან, რის შედეგადაც მას გაუჩდება შესრულების ვალდებულება.
2. ხელშეკრულების საფასურის გადახდის წესი. ანგარიშფაქტურების წარდგენა და შემდგომ გონივრულ ვადაში ფულის გადახდა მყიდველის მხრიდან წარმოადგენს საფასურის გადახდის წესს და არა ვალდებულების შესრულების ვადას.
ამდენად ამ შემთხვევაში არ არის გათვალისწინებული ვალდებულების შესრულების ვადა, თუმცა გათვალისწინებულია ამავე ვალდებულების შესრულების წესი (საფასურის გადახდის წესი) და ამდენად ამ წესის მიხედვით უნდა მოითხოვოს გამყიდველმა 365-ე მუხლით დადგენილი წესით (ანუ ნებისმიერ დროს, რადგან არ არის შესრულების ვადა განსაზღვრული)..
ამდენად, თუ 2006 წლამდე გამყიდველი ანგარიშფაქტურების წარდგენს გარეშე თხოვდა ვალდებულების შესრულებას, მყიდველი არ იყო ვალდებული განეხორციელება შესრულება, რადგან გამყიდველის მოთხოვნა მხოლოდ მაშინ ჩაითვლებოდა მოთხოვნად, როცა ანგარიშფაქტურებს წარადგენდა.
Participantნასყიდობის საფასურის გადახდის ვადა არ არის განსაზღვრული, იძახის უზენაესიც და სააპელაციოც. ამასთან იძახიან სპეციალური სახით არის განსაზღვრული საფასრუის მოთხოვნის წესიო.
2006 წლის 23 იანვარს, სწორედ ამ “სპეციალური წესის” შესაბამისად ანგარიშფაქტურების წარდგენით მოთხოვა შესრულება გამყიდველმა, რაზეც უარი მიიღო მოვალისგან, რადგან მოთხოვნა ხანდაზმულიაო. ხოლო სასამართლოებმა განმარტეს, რომ სწორედ ამ მომენტიდან (როცა სპეციალური წესის შესაბამისად მოითხოვა კრედიტორმა შესრულება) იწყება ხანდაზმულობის ათვლა 365-ე მუხლის მიხედვით და არა 2001 წლიდან, როცა მართალია ითხოვდა კრედიტორი ვალდებულების შესრულებას, მაგრამ არა ხელშეკრულებით გათვალისწინებული სპეციალური წესით.
Participantმანდ ალბათ მთავარი პრობლემა ისაა, რომ მსგავსი შემთხვევა არ მომხდარა პრაქტიკაში და არ იციან ჯერ რა ნაღმი დევს ამ 1378-ე მუხლში.. მაგრამ მე ვფიქრობ, რომ ეს გამოსავალი, რაც დავწერე უფრო რეალურია ვიდრე სავალდებულო წილის უფლების მქონესათვის მთლიანი სამკვიდრო ქონების მიკუთვნება და მეორე მემკვიდრისათვის ფაქტობრივად მემკვიდრეობითი უფლების ჩამორთმევა.
Participantგერმანიის კოდექსი, რაც წერია არის სრული მარაზმი, სავარაუდოდ ლუდით გაჭღეპილები წერდნენ მაგ ნორმას… მსგავსი ნორმა არაკონსტიტუციულად იცნობოდა აუცილებლად, საქართველოს კონსტიტუციის 21-ე მუხლს შეეწინააღმდეგებოდა, რომლის მიხედვითაც:
“1. საკუთრება და მემკვიდრეობის უფლება აღიარებული და ხელშეუვალია. დაუშვებელია საკუთრების, მისი შეძენის, გასხვისების ან მემკვიდრეობით მიღების საყოველთაო უფლების გაუქმება.
2. აუცილებელი საზოგადოებრივი საჭიროებისათვის დასაშვებია ამ მუხლის პირველ პუნქტში აღნიშნულ უფლებათა შეზღუდვა კანონით განსაზღვრულ შემთხვევებში და დადგენილი წესით, იმგვარად, რომ არ დაირღვეს საკუთრების უფლების არსი.”
თუ დავუშვებდით, რომ სავალდებულო წილზე უფლებამოსილ პირს შეეძლებოდა მამკვიდრებლის სიცოცხლეში დადებული ჩუქების ხელშეკრულების გაბათილება, ეს იქნებოდა მართლაც, რომ სიგიჟე.. ჯერ ერთი, რომ შელახავდა მამკვიდრებლის საკუთრების უფლებას, იმ კუთხით, რომ საკუთრების უფლება მოიცავს თავისუფლად განკარგვის უფლებასაც, ხოდა მამკვიდრებელმა თუ გააჩუქა ნივთი, ეს ნიშნავს, რომ მან ასე განკარგა იგი და რატომ უნდა ჰქონდეს ვიღაც მემკვიდრეს ამ თავისუფალი განკარგვის გაუქმების უფლება?? ეს ეწინააღმდეგება პირდაპირ საკუთრების უფლების არსს… მეორე მხრივ დასაჩუქრებულის საკუთრების უფლება შეილახებოდა, რადგან პირმა მიიღო საკუთრებაში მართლზომიერად ქონება და მისი ჩამორთმევის გამამართლებელი არგუმენტების პოვნა ძნელია.
ჩემი აზრით უფრო მართებული იქნება ამ შემთხვევაში წინა გვერდებზე ერთ-ერთ გადაწყვეტილებაში გამოყენებული მსჯელობის გამოყენება, კერძოდ ამ შემთხვევაში ფაქტობრივად მეორე მემკვიდრე კარგავს მემკვიდრეობის უფლებას და ანალოგიით უნდა გამოვიყენოთ სავალდებულო წილის ნორმები და ამ მემკვიდრესაც უნდა ჰქონდეს სავალდებულო წილის მოთხოვნის უფლება და საბოლოო ჯაშმი თანაბრად გაიყოფენ (ძალიან სიგიჟეს ვწერ ახალ, მაგრამ მეტი რაციონალური გამოსავალი ვერ მოვიფიქრე ამ შემთხვევაში)…
შენ მიერ დაწერილი მაგალითი, რომ გამოვიყენოთ, სადაც სამკვიდრო 5.000 ლარია, ხოლო სამკვიდრო 6.250 ლარი.. აქ მეორე მემკვიდრეს ფაქტობრივად ერთმევა მემკვიდრეობის უფლება, ხოლო თუ ისე ვიზამთ, როგორც მე დავწერე მასაც 6.250 ლარის მოთხოვნის უფლება ექნება და ვინაიდან სამკვიდრო 5.000 ლარია და ორივეს 6.250 ლარის მოთხოვნის უფლება აქვთ, თანაბრად უნდა გაიყოს 5.000 ლარი 😀 😀
და საერთოდ ყველაზე სწორი იქნებოდა გაგვეუქმებინა 1378-ე მუხლი, რადგან უაზროა თავიდან ბოლომდე…
Participant@Edika said:
ანუ საკითხი არის შემდეგნაირად: არის ორი მემკვიდრე. სამკვიდრო არის 5000 ლარი. მამკვიდრებელმა ჯერ კიდევ მის სიცოცხლეში აჩუქა 20 000 ლარი მესამე პირს. ასევე დაწერა ანდერძი რომლითაც მთელი ტავისი ქონება (5000 ლარი) დაუტოვა მხოლოდ ერთ-ერთ მემკვიდრეს. ამ შემთხვევაში სავალდებულო წილი არის 6250, რაც აღემატება მთლიან სამკვიდროს და ფაქტიურად მეორე მემკვიდრე (ვის სასარგებლოდაცაა ანდერძი შედგენილი) ცარიელტარიელი რჩება. როგორ უნდა განაწილდეს წილები ამ შემტხვევაში? ეგრე დასვი საკითხი ხომ?
კი, სწორედ გაიგე.. ძალიან საინტერესო საკითხია.. რას ფიქრობ შენ, როგორ უნდა გადაწყდეს ?
Participant@Edika said:
1) უფრო სწორი იქნება ვთქვათ მაინც რომ სამკვიდროში არ შედის გაჩუქებული ან გამოყოფის სახით გადაცემული. იმ გადაწყვეტილებებში სწორედ მაგათზეა გამახვილებული ყურადღება. მნიშვნელოვანია ეს.ხო ანუ ის ქონება, რომელიც მამკვიდრების სიცოცხლეში გასცა მან ჩუქების/ან სამკვიდროდან გამოყოფის გზით სამკვიდროში არ შედის და აქედან გამომდინარე, მათზე ვერ გავრცელდება მამკვიდრებლის კრედიტორის მოთხოვნა….
-
AuthorPosts