Reply To: საბანკო სამართალი

[Crassus]

საქმეში N-ას-467-437-2010, სააპელაციო სასამართლო განმარტა:

 

“სააპელაციო სასამართლომ არ გაიზიარა აპელანტის მოსაზრება, რომ გამოყენებული უნდა ყოფილიყო საქართველოს ეროვნული ბანკის პრეზიდენტის 15.03.2007წ ¹70 ბრძანებიით დამტკიცებული საბანკო პლასტიკური ბარათების შესახებ დებულების მე-6 მუხლი, რომლის თანახმად, ემიტენტი პასუხს არ აგებს არასანქცირებულ ოპერაციებზე, რომლებიც შესრულდა მესამე პირის მიერ ბარათის დაკარგვის გამო.

 

სააპელაციო სასამართლომ ჩათვალა, რომ არ არსებობდა აღნიშნული ნორმის გამოყენების და აპელანტის პასუხისმგებლობისგან გათავისუფლების საფუძველი, რადგან დებულების 6.6 მუხლი არეგულირებს ისეთ ურთიერთობებს, როდესაც ბარათი მისი მფლობელის ნების საწინააღმდეგოდ გადის მისი მფლობელობიდან (დაკარგვა, მოპარვა), რაც თავისთავად გულისხმობს იმის შესაძლებლობას, პირმა შეიტყოს, რომ ბარათი მის მფლობელობაში აღარაა. ასეთ დროს დებულების 6.2 მუხლი ავალდებულებს პირს, დაუყოვნებლივ აცნობოს ცხელი ხაზის საშუალებით ემიტენტ ბანკს ამის შესახებ, ბარათის ბლოკირების უზრუნველსაყოფად. რაც შეეხება ბარათის გაყალბებას (რაც მოცემულ შემთხვევაში ვერ დადასტურდა) ან მასზე ინფორმაციის ნებისმიერი სხვა გზით არასანქცირებულ გამოყენებას, რასაც არ ახლავს კლიენტის მფლობელობიდან ბარათის გასვლა, აღნიშნული გამორიცხავს შეტყობინებას ემიტენტისთვის, რამეთუ პირმა არ იცის ამის თაობაზე, მის მიმართ ვეღარ მოქმედებს ბარათის ბლოკირების გზით ანგარიშის არასანქცირებული წვდომისაგან დაცვის დამცავი მექანიზმი. სწორედ ასეთს ჰქონდა ადგილი მოცემულ შემთხვევაში: ერთი და იმავე დღეს ტრანზაქცია განხორციელდა როგორც ინგლისში, ასევე საქართველოშიც. ბარათი რჩებოდა მოსარჩელის მფლობელობაში და ის ვერ შეატყობინებდა ემიტენტ ბანკს ბარათის დაკარგვას ან ანგარიშის ბლოკირებას ვერ მოითხოვდა.”